W drodze powrotnej ze Świeradowa postanowiliśmy zwiedzić zamek Czocha. Bardzo znane miejsce głównie dzięki serialowi Tajemnica Twierdzy Szyfrów (na podstawie książki Bogusława Wołoszańskiego o tej samej nazwie), gdzie Twierdzą jest właśnie ów zamek.

Sobotni poranek nas nieco rozczarował, wiał silny wiatr oraz niemal całą noc padał drobny śnieg. Kilka dni wcześniej obserwowaliśmy kamerkę "na żywo" ze stacji kolejki gondolowej i pogoda była cudowna - dziś widoczność była bardzo ograniczona, a temperatura odczuwalna dużo niższa z powodu intensywnego wiatru.


Pierwszy raz mieliśmy okazję jechać gondolą, choć na początku nie byliśmy na to nastawieni - lubimy chodzić, ale wjechanie na wysokość 1000 m n.p.m. w kilka minut to też ciekawe doświadczenie. Widoczność była słaba, ale widok świerków oblepionych ciężkimi czapami śniegu był piękny. Wiele czubków drzew było złamane od ciężaru lodowej pokrywy.


Na stacji górnej szybko się ogarnęliśmy i tuż po wyjściu na zewnątrz nasze plany wędrówkowe zaczęły stawać pod wielkim znakiem zapytania. Widoczność była jeszcze gorsza i dodatkowo pogarszała się z każą chwilą. Wiatr ciął policzki zmrożonym śniegiem, znalezienie szlaku też sprawiało trudność, świeży śnieg szybko zawiewał ślady, a o znalezieniu oznaczeń na drzewach można było pomarzyć. Telefon z mapą i jakoś udało nam się wejść na dobrą ścieżkę. Najgorsze było to, że ciągle szliśmy pod wiatr, wiec było nieprzyjemnie.



Dotarliśmy do Stogu Izerskiego i obok wieży zebraliśmy się na naradę. Zdecydowaliśmy się nie iść dalej, warunki były paskudne, a my zakładaliśmy przyjemną wędrówkę, a nie walkę z wiatrem i lodem. Troszeczkę czuliśmy się zawiedzeni sobą, ale czasem trzeba odpuścić. Za nami kilka grupek wędrowców twardo parła do przodu, ale my czas schodzenia wykorzystaliśmy na zabawę w śniegu. Niestety oba nasze jabłuszka zjazdowe poległy po zderzeniu i kawałkami lodu na drodze. Na następną zimową wycieczkę musimy zaopatrzyć się w coś trwalszego. Ale takiej zabawy w śniegu nie mieliśmy bardzo dawno.


Zatrzymaliśmy się obok schroniska na Stogu Izerskim i zaczęliśmy przeglądać mapę, którędy iść. Wiadome było, że niektóre szlaki na okres zimowy stawały się drogami zjazdowymi dla narciarzy i nie chcieliśmy im przeszkadzać w zjazdach. Zasięgnęliśmy języka od pana niosącego zaopatrzenie do schroniska o to, jaki szlak na zejście wybrać. Polecił nam iść szlakiem zielonym razem ze zjeżdżającymi, a następnie drogą przecinającą stok i idący pod kolejką. Droga była dobrze odśnieżona, a czerwony szlak, którym chcieliśmy iść od górnej stacji kolejki był całkowicie nieprzetarty i zasypany grubą warstwą śniegu, aż do połączenia z drogą. Spotkany na zielonym szlaku właściciel schroniska potwierdził byśmy śmiało szli przez stok narciarski, a dalej obok jego zepsutego samochodu.


Tak też zrobiliśmy. Drogą szło się wygodnie, mimo ciągle padającego śniegu, wiatr nie był już tak męczący wśród drzew. Podziwialiśmy zimowy krajobraz i powoli schodziliśmy do miasta.
Nasz spacer w śniegu był krótki, ale przyjemny. Gdyby pogoda była taka jak kilka dni wcześniej to spokojnie spędzilibyśmy na szlaku cały dzień. Ale czasami lepiej odpuścić.


Po powrocie do noclegu i przebraniu się w mniejszą ilość warstw pojechaliśmy do Cieplic, ważnego punktu naszego wyjazdu, czyli do Term! Termy Cieplickie mają do zaoferowania prawdziwy relaks w przyjemnej ciepłej wodzie termalnej o temperaturze  od 28 stopni do 36. Są też baseny zewnętrzne, zwane Norweskimi. Kąpiel zimą po zmroku jest świetnym doświadczeniem, bo dzięki termalnej wodzie prawie w ogóle nie odczuwamy tego, że jesteśmy na zewnątrz.
Udało nam się też przeżyć małe doświadczenie morsowe. Jeden z zewnętrznych basenów jest połączony z zamkniętym basenem, gdzie nie ma dostępu ciepłej wody, więc ma ona zaledwie kilka stopni powyżej zera. Za pozwoleniem ratowniczki skąpaliśmy się w nim na moment. Woda wydawała się wcale taka zimna, a i było nam o tyle łatwiej, że zaraz mogliśmy wrócić do cieplutkiego basenu termalnego.
Cennik podstawowy wygląda tak, a więcej szczegółów znajduje się na stronie https://www.termycieplickie.pl/cennik_indywidualny

Wejście  w godzinach	Cezas pobytu	Cena biletu: baseny	Cena biletu: baseny+ SPA
06:00-09:00*	2 godz.	14,00 zł	-
09:00-19:00	2 godz.	31,00 zł****	36,00 zł****
19:00-22:00	2 godz.	28,00 zł	33,00 zł
06:00-22:00	bez limitu	63,00 zł	75,00 zł

Wracając ze Śnieżki, a mając jeszcze dużo czasu postanowiliśmy zwiedzić zamek Bolków. Jadąc drogą krajową nr 3 góruje nad drogą, przez co nie trudno go przegapić. Zamek położony jest na wzgórzu z jednej strony zakończonym urwiskiem, od drugiej otoczony miastem.



Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1277 roku, chociaż według legend już wcześniej stała tutaj warownia. Zamek był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowywany. Wpierw znajdował się we władaniu piastowskich książąt śląskich, później przeszedł pod panowanie czeskie. Zamek był wielokrotnie oblegany, a kilkukrotnie zdobywany m.in. w 1463 roku przez króla czeskiego Jerzego z Podjebradu czy przez Szwedów w 1646 roku podczas wojny trzydziestoletniej. Podczas oblężenia przez wojska szwedzkie warownia znacznie ucierpiała. Na początku XVIII wieku zamek zakupili Cystersi, a po sekularyzacji zakonu zamek przechodzi na rzecz państwa pruskiego i coraz bardziej popada w ruinę. W 1885 roku zezwolono nawet na częściową rozbiórkę murów. Na początku XX w. podjęto prace konserwatorskie, które z przerwami trwają do dnia obecnego.




Nad zamkiem góruje 25 metrowa wieża dziobowa najprawdopodobniej jedyna taka w Polsce. U jej podstaw znajduje się tzw loch głodowy, do którego zrzucano przestępców. Grubość murów wieży wynosi aż 4,5 metra. Na samą górę prowadzą wąskie i ciasne schody znajdujące się właśnie w tym murze. Legenda mówi, że dziurę u podstawy wieży wykuli żołnierze rosyjscy w trakcie wojen napoleońskich w poszukiwaniu skarbów. Czy coś znaleźli? Do dzisiaj nikt tego nie wie.



Na zamku znajduje się muzeum, założone na początku XX wieku. Dzisiaj znajduje się tu oddział Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze. Nie jest zbyt rozległe, ale warto o nie zahaczyć. W środku znajdują się m.in. ryciny przedstawiające Bolków na przestrzeni wieków, portrety władców czy modele okolicznych zamków.

Ślęża jest jedyną górą, którą odwiedziliśmy tak wiele razy. Początek tegorocznej wiosny był naszym trzecim wejściem, ale jest w tej górze coś magicznego, coś co ciągnie do niej. Tym razem jednak wybraliśmy się wiekszą ekipą, całą rodziną - nawet z małymi Kluskami (jednak one zostały w miejscu noclegu). Mimo iż pierwszy dzień wiosny był już za nami to na górze panowała iście zimowa aura. Nie narzekaliśmy na to, bo to był właściwie pierwszy porządny śnieg z jakim mieliśmy kontakt tej zimy. W naszym miejscu zamieszkania śnieg padał tylko wtedy, gdy temperatura wskazywała sporo powyżej 0, a gdy przez dwa tygodnie panował mróz od kilku do kilkunastu stopni, to nie spadł ani jeden płatek.


Na nasze podejście wybraliśmy szlak czerwony z Sobótki, zaczeło się mokro i błotniście, potem był mokry śnieg. Dopiero za Wieżycą śnieg zrobił się suchy i ubity. Było go całkiem sporo, las wyglądał pięknie i tajemniczo. Pomimo tego, że w mieście odbywał się półmaraton (było mnóstwo przyjezdnych zainteresowanych tym wydarzeniem), to na szlaku, jak i na szczycie można było spotkać innych wędrowców.

Wieża widokowa na Wieżycy

Nigdzie się nam nie spieszyło, ze spokojem spacerowaliśmy szlakiem. Pomijając dość strome podejście na Wieżycę, reszta drogi jest łagodna. Na szczycie było już sporo wędrowców, niestety widoczność tego dnia była słaba i w oddali niewiele było można dostrzec, nawet wrocławski SkyTower był schowany za horyzontem.

Choć słońce radośnie świeciło to jednak temperatura nie była zbyt wysoka i lekko zmarźnięci wskoczyliśmy do schroniska na ciepłe napitki.
Kluczowym celem naszego wejścia na Ślężę było świętowanie Jarych Godów, czyli słowiańskiego święta pożegnania zimy i powitania wiosny - jednym z rytuałów jest właśnie palenie Marzanny, boginii odpowiedzialnej za zimę. Gdzieś tam w lesie Rodzimowiercy odprawiali zimową Marzannę, a witali Jaryłę, boga wiosny i płodności.

Nasze świętowanie składało się ze skromnego grilla, ale żeby nie przemarznąć za mocno mieliśmy też pitny miód. Jakby nie patrzeć był to pierwszy grill w tym sezonie, do tego w śniegu, tego jeszcze nie mieliśmy.

Drogę powrotną wybraliśmy inną, chcieliśmy zrobić sobie mały spacer przez Sobótkę.

Wydaje mi się, że jeszcze nie raz "zdobędziemy" Ślężę, nie jet to duża góra, ale widok jaki z niej się roztacza na okolicę jest piękny.

Wrocław nazywany jest miastem stu mostów i nie jest to określenie przesadzone. Przez miasto przepływa rzeka Odra, jej poboczne kanały oraz liczne dopływy, a na wodach wytworzyły się, naturalnie lub sztucznie, wyspy. W języku staropolskim wyspy na rzece nazywano ostrowami, stąd wzięła się nazwa Ostrów Tumski. Obecnie nie jest on już wyspą, gdyż koryto rzeki zostało zasypane, za jego pozostałość można uznać jeziorko znajdujące się w Ogrodzie Botanicznym.


Ostrów Tumski jest najstarszą zabytkową częścią miasta. Znajdują się tu liczne obiekty sakralne w tym najstarszy, zachowany w oryginalnym stanie - kościół św. Idziego z pierwszej połowy XII w. Największe wrażenie robi archikatedra św. Jana Chrzciciela zbudowana w stylu gotyckim. Po zmierzchu jest pięknie oświetlona.


Wracając do kościółka św. Idziego, znajduje się tam miejsce, które odkryliśmy przypadkiem przeglądając mapę. Ale po prostu musieliśmy się tam wybrać - bo co to za Kluski, które nie odwiedziły Bramy Kluskowej! Brama łączy kościół św. Idziego i Dom Kapituły Katedralnej. Ale tak właściwie dlaczego Kluskowa?


Wiąże się z tą nazwą legenda o pewnym małżeństwie. Mąż był ogromnym łasuchem, a jego żona gotowała najlepsze kluski, prawdopodobnie śląskie. Niestety kobieta zachorowała poważnie i niedługo później zmarła zostawiając męża na pewną śmierć głodową, gdyż chciał on jeść tylko jej kluski. Wiele kobiet próbowało mu pomóc, ale żadne kluski mu nie smakowały. Pewnego dnia wybrał się do miasta na targ, ale zmęczony usiadł pod kościołem św. Idziego i zasnął. We śnie objawiła mu się żona wręczająca garneczek pełen ciepłych kluseczek. Powiedziała mu, że garnek codziennie będzie zapełniał się nową porcją, pod warunkiem, że pozostawi jedną na dnie. Gdy mężczyzna obudził się faktycznie u jego boku spoczywał garnek pełen gorących klusek, więc od razu zabrał się za ich jedzenie. Jednak nie wziął na poważnie słów żony o pozostawieniu jednej na dnie i łakomie pochwycił ostatnią, która wyskoczyła mu z ręki i wylądowała na dachu arkady momentalnie kamieniejąc. Garnek już nigdy nie zapełnił się kluskami.
Na Ostrowie znajduje się także kilka tablic ze zdjęciami jak wyglądała cała okolica po 1945 roku. Daje to sporo do myślenia co zastaliśmy i do jakiego stanu odbudowaliśmy. Można to porównać w pewnym sensie do odbudowy zrujnowanej Warszawy. W 1945 Wrocław został ogłoszony Festung Breslau (z niem. Twierdza Wrocław) przez co Niemcy mieli rozkaz bronić go do ostatka, a z drugiej strony sowieci nie powstrzymywali się w niszczeniu miasta. Można jeszcze dodać, że Wrocław wytrzymał dłużej niż Berlin.


Z Ostrowa zeszliśmy mostem Tumskim. Dość specyficznym. Słynie z tego, że zakochane pary wieszają na nim kłódkę, z reguły z inicjałami i datą związania się. W każdym możliwym miejscu jest zawieszona kłódka. Ciekawe jak bardzo obciążają one sam most, bo te setki tysięcy kłódek swoje waży. Oczywiście nie trzeba targać kłódki ze sklepu. Można się zaopatrzyć na miejscu, ale oczywiście swoje zapłacimy.


Warto przyjść tutaj po zmroku. Ładnie oświetlone budynki kościelne, kościoły robią wrażenie. Także stojąc na moście i oglądając światła przeciwległego brzegu rzeki odbijające się w wodzie mają swój urok.