Ślęża jest jedyną górą, którą odwiedziliśmy tak wiele razy. Początek tegorocznej wiosny był naszym trzecim wejściem, ale jest w tej górze coś magicznego, coś co ciągnie do niej. Tym razem jednak wybraliśmy się wiekszą ekipą, całą rodziną - nawet z małymi Kluskami (jednak one zostały w miejscu noclegu). Mimo iż pierwszy dzień wiosny był już za nami to na górze panowała iście zimowa aura. Nie narzekaliśmy na to, bo to był właściwie pierwszy porządny śnieg z jakim mieliśmy kontakt tej zimy. W naszym miejscu zamieszkania śnieg padał tylko wtedy, gdy temperatura wskazywała sporo powyżej 0, a gdy przez dwa tygodnie panował mróz od kilku do kilkunastu stopni, to nie spadł ani jeden płatek.


Na nasze podejście wybraliśmy szlak czerwony z Sobótki, zaczeło się mokro i błotniście, potem był mokry śnieg. Dopiero za Wieżycą śnieg zrobił się suchy i ubity. Było go całkiem sporo, las wyglądał pięknie i tajemniczo. Pomimo tego, że w mieście odbywał się półmaraton (było mnóstwo przyjezdnych zainteresowanych tym wydarzeniem), to na szlaku, jak i na szczycie można było spotkać innych wędrowców.

Wieża widokowa na Wieżycy

Nigdzie się nam nie spieszyło, ze spokojem spacerowaliśmy szlakiem. Pomijając dość strome podejście na Wieżycę, reszta drogi jest łagodna. Na szczycie było już sporo wędrowców, niestety widoczność tego dnia była słaba i w oddali niewiele było można dostrzec, nawet wrocławski SkyTower był schowany za horyzontem.

Choć słońce radośnie świeciło to jednak temperatura nie była zbyt wysoka i lekko zmarźnięci wskoczyliśmy do schroniska na ciepłe napitki.
Kluczowym celem naszego wejścia na Ślężę było świętowanie Jarych Godów, czyli słowiańskiego święta pożegnania zimy i powitania wiosny - jednym z rytuałów jest właśnie palenie Marzanny, boginii odpowiedzialnej za zimę. Gdzieś tam w lesie Rodzimowiercy odprawiali zimową Marzannę, a witali Jaryłę, boga wiosny i płodności.

Nasze świętowanie składało się ze skromnego grilla, ale żeby nie przemarznąć za mocno mieliśmy też pitny miód. Jakby nie patrzeć był to pierwszy grill w tym sezonie, do tego w śniegu, tego jeszcze nie mieliśmy.

Drogę powrotną wybraliśmy inną, chcieliśmy zrobić sobie mały spacer przez Sobótkę.

Wydaje mi się, że jeszcze nie raz "zdobędziemy" Ślężę, nie jet to duża góra, ale widok jaki z niej się roztacza na okolicę jest piękny.

To nie było nasze pierwsze wejście na Ślężę, ale wspomnienie z tego pierwszego pozostawiam na inny raz.
Nie spieszyło nam się z wyjazdem z miasta, Ślęża nie jest aż tak wymagającym szczytem, wystarczy wygospodarować kilka godzin na wejście i zejście. Jednak dla widoku rozpościerającego się ze szczytu warto się tam wybrać, będąc w okolicy.
Szlak "żółty" z Przełęczy Tąpadła, którym zdecydowaliśmy się wejść tym razem, jest zwykłą drogą wyłożoną kamieniem, dlatego czasami można natrafić na jadący samochód. Poza tym znajduje się tam wiele szlaków idealnych dla aktywności rowerowej (a także narciarskiej w porze zimowej), więc na to należy zwrócić uwagę i uważać aby nie stwarzać zagrożenia dla nikogo. Wiadomo jak czasami zachowują się "turyści" w górach, nie ważne jakiej wysokości. Troska o bezpieczeństwo, swoje oraz innych, oczywiście należy również do rowerzystów, nikt nie chciałby doświadczyć bliskiego spotkania ze zjeżdżającym rowerem.

Masyw Ślęży w przeważającej części jest porośnięty buczyną. Jesienną porą cała ściółka pokryta jest rudo-brązwymi liśćmi. Wyglądało to przepięknie i mieliśmy wielkie szczęście, że dzień był bardzo pogodny, a liście suche. Ich szelest czasami zagłuszał głos.

Na szczycie znajduje się kościół, w którym regularnie są odprawiane msze. Szlak żółty jest zarazem Drogą Krzyżową z kapliczkami umiejscowionymi na drzewach. Na górze jest również zagospodarowana przestrzeń na ognisko, wiata z ławeczkami i stołami, a w schronisku można coś zjeść i wypić. Dodatkowo jest tam również wieża widokowa, która zapewnia piękny widok na całą okolicę, przy dobrej pogodzie i widoczności bez problemu można dojrzeć najwyższy budynek Wrocławia - Sky Tower.



Na Nasze zejście obraliśmy tym razem szlak "niebieski". Jest zdecydowanie bardziej malowniczy, prowadzi często przez sterty ogromnych głazów i gdyby nie częste oznaczenia, łatwo można zgubić drogę. Choć i nam sie udało raz zgubić szlak, ale to wina przewróconego drzewa, które obeszliśmy ze złej strony, nie widząc potem dalszych oznaczeń.

    Ślęża. Prastare miejsce słowiańskiego kultu, gdzie ponoć nasi przodkowie oddawali cześć bogom. Może wysokość nie jest zbyt imponująca (718m n.p.m.) i trzeba się trochę natrudzić by na nią wejść, ale widok rekompensuje wszystko.
    Masyw Ślęży w skład którego wchodzi najwyższy szczyt - omawiana Ślęża i kilka pomniejszych wyniesień (Wieżyca, Radunia) znajduje się 40km od Wrocławia. Dobrze widoczna z autostrady A4, zwłaszcza dzięki wieży telewizyjnej, która skutecznie psuje widok.

Widok z autostrady A4

    Właśnie jeżdżąc dość często autostradą widzieliśmy szczyt w oddali, aż w końcu postanowiliśmy go zdobyć. Wierzy się, że jest to święta góra Słowian, zwana też słowiańskim Olimpem. Okolica znana jest z rzeźb kultowych, najbardziej niedźwiedzia, który stał się symbolem samej góry. Dla nas wygląda bardziej jak świnka morska na długich łapkach, ale każdy widzi to co chce :). Ponadto odnaleziono też strożytne wały kultowe ułożone z kamieni. Popularniejsza teoria mówi, że oddzielały one strefę sacrum od profanum, gdzie odprawiano rytułały ku czci słońca. Natomiast na innym szczycie masywu, Raduni, odprawiano rytułały ku czci księżyca. Inna, mało popularna, teoria mówi, że wały odgradzały pastwiska, gdzie ludzie hodowali zwierzęta (kiedyś góra była bezdrzewna)
Na początku XII w. na szycie góry ufundowano klasztor, który póżniej przeniesiono. Następnie był zamek, który koniec końców też zostały porzucony w XV w. i popadł w ruinę. Dopiero w XIX w. wybudowano na górze kościół istniejący do dzisiaj i mniejwięcej w tym samym czasie powstało schronisko dla turystów (do dziś stoi jego 3 wersja).

Droga na szkalu "żółtym"

    Na szczyt można zasadniczo wejść dwoma głównymi szlakami: od północy z Sobótki - przez Wieżycę (bądź ją omijając) albo od południa z przełęczy Tąpadła.
Trasa "północna" jest bardziej urokliwa; wieża Bismarcka na Wieżycy, na której jest punkt widokowy, rzeźby kultowe po drodze, źródełka. "Południowa" za to jest krótsza- trochę ponad godzinka z postojami na robienie zdjęć.

Kamienna rzeźba kultowa

    Natomiast widok ze szczytu... Góra nagle wynurzająca się z płaskiego terenu ponad 500m (wyniesienie) zapewnia naprawdę wspaniałe widoki. Gdy w górach wejdziesz na jakiś szczyt, nawet najwyższy, widok często przysłaniają inne góry (co też jest wspaniałe) tutaj nic go nie ogranicza. Sięgasz wzrokiem tak daleko jak tylko możesz. Jesteś wysoko ponad wszystkim, dokładnie wszystko widzisz; pola, łąki, miasteczka, gdzieniegdzie wzgórza wyrastające z tej płaskości, widok nieporównywalny z żadnym innym.