Kolejny dzień w Bieszczadach wita nas od rana słońcem. W prognozie zapowiadali na dzisiaj piękną pogodę - ale jak to bywa z prognozami pogody wiadomo, zwłaszcza w górach.
Ale dziś już ruszamy w trasę, którą już szliśmy latem, ale nic nie widzieliśmy. Dosłownie.
Ruszamy na Halicz!


Słonko świeci, dzień zapowiada się pięknie, ludzi też sporo jak na dość wczesną porę. Ruszamy tradycyjnie już z Wołosatego czerwonym szlakiem wprost na Halicz. Droga szutrowa, delikatnie wspina się pod górę dzięki czemu bez trudu zdobywa się wysokość.



Dochodzimy szybko do Przełęczy Bukowskiej, udajemy się wpierw na punkt widokowy znajdujący kawałek dalej poza szlakiem skąd podziwiamy przepiękną panoramę na kawałek Polski i Ukrainę. Robimy tu też krótki odpoczynek, przy wiacie ludzi mnóstwo dlatego szybko ruszamy dalej.



Tym razem nie spacerujemy w chmurach. Słońce delikatnie przygrzewa, gdzieniegdzie przelatują małe obłoczki, widoczność naprawdę niezła, a widoki... Właśnie po to tutaj się przyjeżdża. Ten krajobraz, góry widoki... tego się nie zapomina i chce się więcej. Po lewej stronie ciągle mamy Tarnicę, ale nasze spojrzenia o wiele bardziej przyciąga Ukraina... Daleka panorama, pojedyncze wioski... A może by tak paszport wyrobić i tam pojechać? Może do Lwowa?




Podziwiając widoki, robiąc mnóstwo zdjęć wchodzimy na Halicz. Ludzi dużo, trochę taka Śnieżka w wersji mini. Ciekawe co się dzieje na Tarnicy. Ach, gdzie się podziały te bezludne Bieszczady, gdzie ludzi mało. A tutaj ludzie ciągną w jedną stronę, ciągną w drugą. Trochę to przeszkadza, ale co zrobić... Nacieszywszy się widokami, pokrzepieni swojskim (kluskowym!) winem ruszamy dalej wśród traw. Przechodzimy Kopą Bukowską, ścieżka wąska, a ludzie co chwilę się mijają. Z jednej strony stroma skarpa w dół, z drugiej wysoka ściana, chwilami ciężko gdzieś zejść, ale bardzo przyjemnie się idzie. Tak dochodzimy do Przełęczy Goprowskiej i do wiaty położonej niedaleko. Ruch jak w mieście, każdy ciągnie w każdą stronę. Po zjedzeniu ostatnich zapasów ruszamy schodami pod Tarnicę.



Widząc te tłumy idące na najwyższy szczyt Bieszczadów jak na pielgrzymkę odpuszczamy sobie i schodzimy do Wołosatego na pizzę! Nie ma to jak pyszne jedzonko po dużym wysiłku w ramach nagrody. Schodzimy łatwo, szybko i bezproblemowo. Choć jak się tak zastanowić nie wiem czy byśmy chcieli wchodzić tędy na Tarnicę.



Tuż przed samym końcem szlaku, odbijamy w lewo. Jest tam pozostałość cerkwi i cerkwisko. Miejsce otoczone jest łąkami, na pewno warto odwiedzić ten zakątek, nie tylko po by podziwiać widoki i chwilę odetchnąć, ale też by poznać odrobinę historii tej krainy, historię dość smutną.


Nasza trasa:

Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku jest pierwszym i największym muzeum etnograficznym w Polsce. Głównym obiektem zainteresowań muzeum jest kultura, budownictwo mieszkalne, sakralne, gospodarcze i przemysłowe wszystkich grup etnicznych zamieszkujących niegdyś tereny południowo-wschodniej Polski.
Cała powierzchnia skansenu podzielona jest na sektory odpowiadające ukształtowaniu terenu i położenia poszczególnych grup etnicznych zamieszkujących obszar Podkarpacia - Pogórzan (polska grupa etniczna), Dolinian (polsko-ruska grupa etniczna), Łemków i Bojków (rusko-wołoska grupa etniczna).



Po przejściu przez kasę biletową wchodzimy na tzw. 'Galicyjski Rynek' czyli modelowy rynek galicyjskiego miasta (Galicja to nazwa terenów zabranych przez Austrię Rzeczypospolitej podczas rozbiorów). Znajdują się tu autentyczne, XIX-wieczne domy ważniejszych mieszkańców miasta, sklep kolonialny, stara poczta, z której ciągle można wysyłać listy. Wszystkie budynki są odrestaurowane, wyposażone i umeblowane tak jak to miało miejsce w danym okresie. Tyczy to się nie tylko samego rynku, ale wszelkich budynków w skansenie.




Idąc z rynku można zwiedzać skansen w różnych kierunkach. Większego trudu nie nastręcza odróżnienie który budynek należy do której grupy etnicznej. Różnią się sposobem zbudowania, zdobieniami. Może z początku nie wydaje się to takie oczywiste: ot to chałupa i to chałupa. Ale uważnie się przypatrując i porównując zauważymy elementy charakterystyczne dla każdej grupy etnicznej. Warto jest też się zaopatrzyć w mapę, na której wszystko jest ładnie oznaczone.


Niezłą frajdę sprawia możliwość zajrzenia do typowej chałupy, zobaczyć jak żyli zwykli ludzie, na czym pracowali, gdzie spali. Można obejrzeć młyn albo miejsce pracy kowala. Oczywiście znajdują się tu też obiekty sakralne, kościoły i cerkwie.




Taką małą perełką jest znajdujący się w skansenie dworek. Bogato urządzony, wyposażony we wszelkie zbytki, aż by się chciało zamieszkać. Ze wzgórza, na którym umiejscowiony jest dworek rozpościera się widok na Sanok.



Można także przejść się przez 'zakątek naftowy' gdzie prezentowane są budynki, narzędzia i przedmioty związane z początkami wydobycia ropy naftowej i jej przetwórstwa, gdyż Podkarpacie jest najstarszym ośrodkiem górnictwa naftowego.



W niektórych, co większych, domach znajdują się też wystawy np. dotycząca rodu Bogdańskich, który tworzył ikony, polichromie cerkiewne oraz obrazy.


Na spokojne obejście całego skansenu powinniśmy sobie zarezerwować 2-3 godziny, bo jest naprawdę spora i ciekawa przestrzeń.
Cena wstępu to 16 zł bilet normalny i 11 zł bilet ulgowy.
Muzeum mieści się w Sanoku na ul. Rybickiego 3.