Nadeszły smutne czasy, kiedy my - mieszkający na nizinach, prawie w ogóle nie mamy możliwości zaznać zimy i śniegu. Zima bywa coraz bardziej deszczowa, niż mroźna. Temperatura rzadko spadnie do wartości ujemnych, pojawi się odrobina śniegu, która za dzień lub dwa zniknie z ciepłymi promieniami słońca.
 Od jakiegoś czasu praktykujemy zimowe wyjazdy w góry, choć nasze zimowe doświadczenie nie jest zbyt duże, dlatego wybieramy łatwiejsze miejsca, które nie wymagają specjalistycznego sprzętu.
Jako naszą ostatnią górską wycieczkę w 2018 obraliśmy sobie Baranią Górę w Beskidzie Śląskim.
Choć pogoda nie była idealna, to taka ilość śniegu sprawiła nam wiele radości.


Zaczęliśmy wędrówkę z Wisły Czarne, niebieskim szlakiem wzdłuż Białej Wisełki. Ścieżka była wąska, ale dobrze wydeptana. Jedyny minus to padająca drobna mżawka.

Widoki w lesie były cudowne, gałęzie wygięte pod ciężarem czap śniegowych, choinki wyglądające jak pochyleni pielgrzymi i anioły.

Powyżej 1000 m n.p.m. zaczęło wiać dość mocno, a mżawka zaczęła marznąć. Co jakiś czas w przejmującej ciszy słychać było spadające czapy śniegu lub trzask gałęzi, która nie wytrzymała ciężaru.



Na szczycie widoczność była znikoma, więc zrezygnowaliśmy z wejścia na wieżę widokową. Odpoczęliśmy trochę, zjedliśmy kaloryczne przekąski i ruszyliśmy tym samym szlakiem w dół.



Choć droga była taka sama, to jednak dodatnia temperatura spowodowała szybkie topnienie śniegu i szadzi. Czapy jeszcze intensywniej opadały na dół. Byliśmy nieco przemoczeni od tej wilgoci, musimy jeszcze popracować nad zimową garderobą w góry.


Nasza trasa:

Ostatni dzień w Bieszczadach i kolejny dzień ruszamy w trasę. Pogoda zachęca do wędrówek. Dojeżdżamy busem w kierunku Widełek i ruszamy niebieskim szlakiem na Bukowe Berdo.


Szlak z początku łatwy, ale zaraz zaczyna się strome podejście dobre na rozgrzewkę. Nawet ciut za dobre, może się nieźle zasapać. Po drodze spotkamy kilka nieco bardziej stromych podejść, ale też kilka odcinków na mniej więcej równym terenie gdzie spokojnie możemy złapać oddech.


W końcu wychodzimy ponad poziom lasu i rozpościera się przed nami kwintesencja Bieszczad. Złote jesienne trawy, drzewa mieniące się czerwono-żółtymi barwami i te bezkresne widoki. Dla takiego widoku warto się trochę zmęczyć.

Poza widokami, drugą rzeczą, której nie sposób przeoczyć jest porywisty wiatr. Zgrzani, szybko się ubieramy, co nie jest takim łatwym zadaniem, gdy wiatr chce wszystko zwiewać. Idziemy Bukowym Berdem i czym dalej tym zdaje się nam, że mocniej wieje. Mijając skrzyżowanie w stronę Mucznego widzimy wchodzących pod górę turystów. Nieprzerwany sznureczek ludzi ciągnący się aż po granicę lasu. A pewnie i dalej też. Gdzieniegdzie widać porwane wiatrem bandamki czy szale, na odsłoniętych graniach wiatr jest tak silny, że jeden nieostrożny krok i lądujesz na ziemi lub poza szlakiem. Czegoś takiego się nie spodziewaliśmy. Nic dziwnego, że małe dzieci boją się iść jak porządna, swoje ważąca, Kluska ma chwile zwątpienia czy jej nie zwieje.



Najgorzej jest przed i na Krzemieniu. W takich warunkach ciężko jest skupić się na podziwianiu widoków, gdy każdy krok to walka z wiatrem. W końcu schodzimy w przełęcz Goprowską i tu możemy w końcu odpocząć. Teraz do nas dochodzi jak się zmęczyliśmy, a tu jeszcze trzeba wrócić Szerokim Wierchem do Ustrzyk.



Po porządnym popasie i zregenerowaniu sił ruszamy na Przełącz pod Tarnicą, a stamtąd czerwonym szlakiem na Tarniczkę. Widoki nie gorsze niż z Tarnicy, a ludzi zawsze mniej. Na szczęście nie wieje już tak mocno jak na Berdzie i przyjemniej się idzie. Zmęczeni schodzimy do w stronę Ustrzyk i też nieco smutni, bo nasza mała, jesienna wycieczka właśnie się kończy. Jutro powrót do domu. Jak zawsze było pięknie i chciałoby się więcej.




Nasza trasa: