Choć początek majówki nie zapowiadał się ciekawie, przez ciągłe ulewy to nie spodziewaliśmy się kolejnego dnia takiej pięknej pogody. Ruszyliśmy rodzinnie na Połoninę Caryńską. My po raz kolejny, a oni po raz pierwszy. Marzyliśmy o pięknej pogodzie, która uwydatni urok Bieszczadów. I tak się stało.

Zaczęliśmy tradycyjnie - czerwonym szlakiem z Ustrzyk Górnych. Ten szlak wydaje nam się najbardziej przystępny, bez stromych podejść. W lesie było wilgotno, ale bez błota. Idąc kolejny raz tą drogą możemy zauważyć jak poprawia się nasza kondycja, gdzie pierwszy raz powodował niemałą zadyszkę i krótkie przystanki, a każdym kolejnym razem pokonywaliśmy ją coraz szybciej i coraz mniej zmęczeni.

Pierwszy raz byliśmy w Bieszczadach wiosną. Temperatury nie były zbyt wysokie, a na połoninach miejscami wciąż leżały czapy śniegu. W dolinach wiosna już obudziła się do życia, a tu - powyżej 1000 m n.p.m. wszystko jeszcze drzemało. Krzewy borówek dopiero zaczynały się zazieleniać, a wiosenne kwiaty nieśmiało wyglądały spod kęp suchej trawy. Choć nie spodziewaliśmy się takiego kolorowego urozmaicenia, to kwiatów było bardzo wiele. Marzyłam skrycie o zobaczeniu ukwieconych krzewów wawrzynka wilczełyko. Pierwszy krzaczek ukazał się tuż po wyjściu z linii lasu, na początku połonin, gdzie latem rosną wysokie szczawie alpejskie. Krzew miał piękny miodowy zapach, a gałązki nadal były ciasno oblepione pojedynczymi kwiatkami. Przy szlaku spotkałam wawrzynka jeszcze kilkukrotnie i za każdym razem zachwycał swą urodą. Spod traw wyglądały także przekwitające przebiśniegi, cebulice syberyjskie i zawilce.

Połonina Caryńska w swej okazałości

Bieszczadzki Anioł, zatarty już z czasem...