Atak na Rawki. Niestety od samego rana pogoda nas nie rozpieszczała. Pochmurno, ciągle zanosi się na deszcz... Ale nie ma co się rozwodzić. Ruszamy!



Wyruszyliśmy niebieskim szlakiem, z Doliny Rzeczycy, prowadzącym wprost na Wielką Rawkę.  Pierwsze, mniej więcej, dwa kilometry idzie się łagodnie pod górę gęstym lasem. Duża wilgotność, na szlaku delikatne błotko, ale tragedii jeszcze nie ma. Jeszcze... Dokładnie na środku szlaku spotykamy salamandrę. Bardzo rzuca się w oczy przez swoje pomarańczowe plamki. Niezbyt ruchliwa, cóż lepiej jej nie zjadać, ale spokojnie można pstryknąć zdjęcie (ewentualnie dziesięć). Gdzieś w połowie drogi zaczyna się poważne podejście i z małymi przerwami utrzymuje się do samego szczytu. W końcu wychodzimy z ciemnego lasu na polanę, by zaraz wejść ponownie do kolejnego, ale już niższego, bardziej karłowatego.  Na polanie można zaobserwować przemykające obłoczki. Dalej szlak przechodzi w pola jagód (borówek), stąd już ostatnia prosta na sam szczyt. Rok temu wyzwaniem było przejście tego odcinka, gdyż strome podejście zmieniło się w rwący potok.



Wielka Rawka - 1304 m n.p.m. Wietrznie i zimno. Końcówka czerwca a grubo poniżej 10 stopni. Od strony Słowacji idą w naszym kierunku chmury. Jedna chmura przejdzie, chwila przejaśnienia, gdy jest lepsza widoczność, zaraz kolejna przychodzi i nie widać nic. "Chodzimy w chmurze".



Z Rawki udajemy się w stronę Kremenarosa zwanego też Krzemieńcem. Idziemy cały czas pasem granicznym polsko-ukraińskim. Po niecałej godzince docieramy na szczyt Krzemieńca, a chwilę dalej znajduje się trójstyk granic: Polskiej-Słowackiej-Ukraińskiej. Jest tu zakopana też ukraińska kapsuła czasu, do otwarcia w 2031. Niestety od zejścia z Rawki prześladuje nas deszcz i ani na chwilę nie odpuszcza. Ale mimo tego wracamy na Wielką Rawkę, by z niej iść w kierunku Małej Rawki.




Niestety widoczność znacznie się ograniczyła. Tylko na chwilę przebłyskuje Połonina Caryńska, bądź góry po słowackiej stronie. Błoto w lesie między Rawkami jest straszne, nic nie dają krótkie podesty, pniaki i wszelkie gałęzie, wszędzie po bokach szlaku są powydeptywane ścieżki by jako tako dało się je ominąć. Na szczęście potem jest nieco lżej jeśli chodzi o ilości błota, jednak szlak robi się bardziej spadzisty, a po deszczu dodatkowo śliski.




Podziwiamy kaskady stromego wodospadu i pędzimy w kierunku Bacówki. Tuż przed schroniskiem wychodzimy na łąkę i od razu uderza nas przyjemny zapach zieleni i ziół, tak bardzo odmienny od mokrych, butwiejących liści lasu. A przed Bacówką rewelacyjne rozwiązanie - szczotka, którą można nieco oczyścić buty z błota, by nie wnosić go do środka. We wnętrzu ciepło i przyjemnie, pijemy i jemy, odpoczywamy.




Pozostaje nam jeszcze tylko kawałek drogi do parkingu na Przełęczy Wyżniańskiej. Szybki rzut oka na rozkład jazdy autobusów, niestety następny za kilkadziesiąt minut, więc decydujemy się na spacer drogą do samochodu. Na nieszczęście znowu zaczęło lać... Długo nie szliśmy, a Dobra Dusza w samochodzie spytała czy nas gdzieś nie podrzucić. I tak zamiast iść 40 minut w deszczu, szybciutko dotarliśmy do domu.

Szczyt Gorca (1228 m n.p.m.) zostawiliśmy sobie na ostatni dzień naszej majówki, chociaż nie mam pojęcia dlaczego, gdyż okazało się, że była to najlżejsza wędrówka.







Wędrówkę rozpoczęliśmy szlakiem zielonym z Ochotnicy Dolnej (tuż przed szczytem wchodzimy na szlak niebieski). Mimo porannego deszczu reszta dnia była bardzo pogodna, a na obszarze bezdrzewnym było wręcz gorąco. Kawał szlaku szliśmy najpierw drogą, by w końcu odbić i zacząć wychodzić ponad dolinę. Większość drogi mija w lesie przez co słońce tak nie doskwiera. Po drodze mijamy hale i wiele bacówek (chyba jeszcze używanych?), które można sobie pozwiedzać.Na szczycie znajduje się, podobnie jak na Lubaniu, wieża widokowa, która pozwala podziwiać nam widoki ponad drzewami, a także znajdują się na niej panoramy z naniesionymi poszczególnymi szczytami widocznymi na horyzoncie. Po krótkim odpoczynku i popasie zdecydowaliśmy powoli wracać.
Nie był to duży wysiłek, a i czasu mieliśmy jeszcze dużo, dlatego też postanowiliśmy pojechać do Gminy Łącko, która znana jest ze swych rozległych sadów. Tutaj znajduje się Manufaktura Maurera, która tłoczy soki owocowe, warzywne, syropy, fermentuje wina i jabcoki oraz najważniejsze - destyluje okowitę. Jest to jedyne w Polsce miejsce, gdzie legalnie można zakupić destylat owocowy, od śliwowicy (najpopularniejszej) po mniej znane z niemal każdego owocu. Skusiliśmy się na wino wiśniowe wzmacniane okowitą, jabcok z żurawiną oraz klasyczną śliwowicę. Sklep firmowy znajduje się w Zabrzeżu, nietrudno tam trafić, gdyż uwagę przyciąga spora beczka przy drodze. Oczywiście osoby niepijące tez mogą się tam zaopatrzyć, ale my lubimy spróbować czegoś innego. Jabcok był bardzo wytrawny i musujący, trzeba go ostrożnie otwierać. Wino i śliwowicę piliśmy już w większym gronie, grzało mocno, a wiśniowy aromat był dość mocno przytłaczany smakiem okowity. Śliwowica natomiast nie jest dla osób o delikatnych podniebieniach, ale wszystkiego w życiu trzeba spróbować.


Podsumowując naszą majową przygodę w Gorcach - przeszliśmy ponad 70 km, jest to dla nas niemały wyczyn, ale powolutku robimy coraz więcej kilometrów i spędzamy w  górach coraz więcej czasu. Już niedługo czeka nas powrót w ukochane Bieszczady - miłość od pierwszego spojrzenia.

Po zdobyciu Lubania i Turbacza postanowiliśmy zrobić sobie jeden dzień przerwy regeneracyjnej.  Pojechaliśmy rekreacyjnie zwiedzić ruiny zamku w Czorsztynie. Ruiny położone są malowniczo nad Jeziorem Czorsztyńskim powstałym poprzez zbudowanie zapory na Dunajcu. Pierwsze wzmianki o nim pojawiają się w XIII w., ale główna rozbudowa nastąpiła za Kazimierza Wielkiego. W niedalekim sąsiedztwie znajduje się zamek w Nidzicy (po drugiej stronie jeziora). Zastanawiające może być dlaczego w tak niedużej odległości (obecnie oddzielone jeziorem, a wtedy rzeką) znajdowały się dwa zamki. Wszystko rozjaśnia fakt, iż ówczesna granica krajów przebiegała właśnie na Dunajcu, a zamek w Nidzicy był zamkiem węgierskim. Przebiegał też tędy szlak handlowy. We wnętrzu zamku można obejrzeć galerię obszaru przed budową zapory.




Z zamku rozciąga się piękna panorama na stronę południową. U samych podstaw zamku jezioro, po drugiej stronie małe wioski, a dalej już majestatyczne Tatry. Przejrzystość powietrza tego dnia była jak marzenie, a góry były wręcz hipnotyzujące i spędziliśmy sporo czasu na zwyczajne patrzenie. Warto wspomnieć (dla wszystkich chcących się tam wybrać), że parking niedaleko zamku jest przez 2 godziny darmowy dla zwiedzających ruiny, wystarczy przy wyjeździe pokazać dowód zakupu wejściówek.

Wzgórze zamkowe jest także także miejscem ścisłej ochrony gatunkowej Pszonaka Pienińskiego.

Naszym kolejnym przystankiem była łąka położona niedaleko miejscowości Kluszkowce, z której kontynuowaliśmy podziwianie panoramy Tatr przez dłuższą chwilę. Nigdy nie będę miała dość tego widoku, bo właściwie to mój pierwszy raz, choć byłam już w Zakopanem wiele lat temu, to nie pamiętam widoku samych gór (w autobusie ciężko jest obserwować coś poza poboczem).





Naszym kolejnym punktem wycieczki była historyczna stolica Podhala - Nowy Targ. Nie urzekło nas szczególnie to miasto, wygląda jak wiele innych w Polsce. Rynek tradycyjny, pełen kawiarenek i jadłodajni, obok ratusza ogromna rzeźba barana i owcy zatytułowana "Dialog".
Wracaliśmy przez Knurów, drogą pełną ostrych zakrętów, przypominającą Szosę Stu Zakrętów w Kotlinie Kłodzkiej.

Dialog

Bzy obok kościoła św. Katarzyny (wybudowany w XIV w.)

Żeby nie było, że tego dnia tylko wszędzie jeździliśmy, zrobiliśmy sobie także krótki spacer do miejsca katastrofy amerykańskiego Liberatora "California Rocket", które znajduje się na ścieżce "Dolina Potoku Jaszcze" w okolicy Pańskiej Przehybki. Szlak jest pętlą, która rozpoczyna się  na osiedlu Jaszcze Duże i ciągnie się wzdłuż potoku Jaszcze. Trasa do samego miejsca katastrofy jest krótka i całkiem przyjemna. Rozpoczęliśmy trochę dalej, bo w Jaszczach Małych i przejście tam i z powrotem zajęło nam 1.5 godziny. Na miejscu stoi pomnik wykonany z odnalezionych pozostałości bombowca, a dookoła znajdują się ponumerowane drzewa, są to świadkowie tamtych wydarzeń. Choć wiele dziesiątek lat minęło od tamtego wydarzenia, a numery powoli się zacierają, to blizny na pniach są nadal widoczne.