Ślęża jest jedyną górą, którą odwiedziliśmy tak wiele razy. Początek tegorocznej wiosny był naszym trzecim wejściem, ale jest w tej górze coś magicznego, coś co ciągnie do niej. Tym razem jednak wybraliśmy się wiekszą ekipą, całą rodziną - nawet z małymi Kluskami (jednak one zostały w miejscu noclegu). Mimo iż pierwszy dzień wiosny był już za nami to na górze panowała iście zimowa aura. Nie narzekaliśmy na to, bo to był właściwie pierwszy porządny śnieg z jakim mieliśmy kontakt tej zimy. W naszym miejscu zamieszkania śnieg padał tylko wtedy, gdy temperatura wskazywała sporo powyżej 0, a gdy przez dwa tygodnie panował mróz od kilku do kilkunastu stopni, to nie spadł ani jeden płatek.


Na nasze podejście wybraliśmy szlak czerwony z Sobótki, zaczeło się mokro i błotniście, potem był mokry śnieg. Dopiero za Wieżycą śnieg zrobił się suchy i ubity. Było go całkiem sporo, las wyglądał pięknie i tajemniczo. Pomimo tego, że w mieście odbywał się półmaraton (było mnóstwo przyjezdnych zainteresowanych tym wydarzeniem), to na szlaku, jak i na szczycie można było spotkać innych wędrowców.

Wieża widokowa na Wieżycy

Nigdzie się nam nie spieszyło, ze spokojem spacerowaliśmy szlakiem. Pomijając dość strome podejście na Wieżycę, reszta drogi jest łagodna. Na szczycie było już sporo wędrowców, niestety widoczność tego dnia była słaba i w oddali niewiele było można dostrzec, nawet wrocławski SkyTower był schowany za horyzontem.

Choć słońce radośnie świeciło to jednak temperatura nie była zbyt wysoka i lekko zmarźnięci wskoczyliśmy do schroniska na ciepłe napitki.
Kluczowym celem naszego wejścia na Ślężę było świętowanie Jarych Godów, czyli słowiańskiego święta pożegnania zimy i powitania wiosny - jednym z rytuałów jest właśnie palenie Marzanny, boginii odpowiedzialnej za zimę. Gdzieś tam w lesie Rodzimowiercy odprawiali zimową Marzannę, a witali Jaryłę, boga wiosny i płodności.

Nasze świętowanie składało się ze skromnego grilla, ale żeby nie przemarznąć za mocno mieliśmy też pitny miód. Jakby nie patrzeć był to pierwszy grill w tym sezonie, do tego w śniegu, tego jeszcze nie mieliśmy.

Drogę powrotną wybraliśmy inną, chcieliśmy zrobić sobie mały spacer przez Sobótkę.

Wydaje mi się, że jeszcze nie raz "zdobędziemy" Ślężę, nie jet to duża góra, ale widok jaki z niej się roztacza na okolicę jest piękny.

Poranek na dworcu

Poznań - stolica Wielkopolski. Jedno ze starszych miast Polski, może nie tak popularne jak Warszawa czy Kraków, ale również ładne. Wybraliśmy się tutaj na jednodniową wycieczkę. Z dworca kolejowego do centrum spacerkiem 30-40 min (z przerwami na robienie zdjęć). Po drodze minęliśmy okazały budynek Uniwersytetu Ekonomicznego i jeszcze okazalszy Zamek Cesarski. Dalej idąc ulicą Świętego Marcina, która jest elegancko rozkopana (Poznań - miasto wiecznych remontów drogowych) skręcamy na plac Wolności.

Plac Wolności

To tu 27 grudnia 1918 rozpoczęło się Powstanie Wielkopolskie. W Hotelu Bazar zatrzymał się Ignacy Paderewski, gdzie wygłosił przemówienie dla zgromadzonych na placu Polaków. Władze niemieckie zabroniły przyjazdu Paderewskiemu bojąc się właśnie polskich manifestacji, ale ten nie posłuchał co stało się iskrą zapalną dla całego powstania. By dowiedzieć się więcej warto odwiedzić Muzeum Powstania Wielkopolskiego gdzie można dowiedzieć się dokładniej jak wyglądała sytuacja w przededniu wybuchu jak i był przebieg działań zbrojnych gdyż Niemcy mimo przegranej wojny nie zamierzali tak łatwo rezygnować z poznańskiego. Muzeum znajduje się na rynku, więc przy okazji można tam zajść. Jako ciekawostka: można tam przymierzyć płaszcz powstańca i wziąć do ręki karabin.



W drodze na rynek zahaczyliśmy jeszcze o Zamek Królewski (niestety zamknięty) wielokrotnie niszczony i odbudowywany. Według tablicy upamiętniającej w 1493 r. wielki mistrz zakonu krzyżackiego złożył tu hołd lenny królowi Polski. A dalej wchodzimy już na rynek. Standardowy, na planie kwadratu, otoczony kamienicami.

Na środku znajduję się ratusz, który na pierwszy rzut oka wygląda bardziej jak pałac. W samo południe, na wieży ratuszowej pokazują się dwa koziołki - symbol Poznania. Mają nawet swój pomnik.


Wędrując urokliwymi uliczkami starego miasta trafiamy na Farę Poznańską. Wnętrze zapiera dech w piersiach. Dodatkowo udekorowane flagami Polski i Powstania Wielkopolskiego.

W Poznaniu, jak i we Wrocławiu, znajduje się Ostrów Tumski. A jak Ostrów to  musi być kościół. I to nie byle jaki. Jest to najstarsza katedra w Polsce. Być może to tu właśnie Mieszko I przyjął chrzest. Być może, bo nikt nie wie gdzie dokładnie odbyło się to historyczne wydarzenie. Na Ostrowie chcieliśmy zobaczyć jeszcze Rezerwat Archeologiczny, niestety był zamknięty (byliśmy 6 stycznia, więc część miejsc, które chcieliśmy odwiedzić była zamknięta).




Kawałek od rynku znajduje się Park Cytadela. Ogromne i, sądząc po sporej ilości osób, popularne miejsce na spacery. Znajdują się tu dziwne rzeźby, można się długo zastanawiać co autor miał na myśli. Znajduje się tu także cmentarz żołnierzy radzieckich i brytyjskich. Poza tym są jeszcze dwa muzea: Uzbrojenia i Armii Poznań. Niedaleko parku, kierując się w stronę rynku znajduje się także pomnik Armii Poznań.


Niestety zwiedzania sporo, a czasu mało. A to jeszcze na kawę, a to trzeba by coś zjeść (schaboszczak u dziadka :D). Fajną sprawą jest, że wiele muzeum znajduje się w ścisłym centrum, spokojnie można przejść na piechotę, co np. w Warszawie byłoby dość karkołomne.No cóż, jak nie tym razem to jest powód by przyjechać tu jeszcze raz.

Rosarium

Podróż do Japonii to nasze takie małe marzenie, ale raczej zaliczające się do tych odległych. Namiastkę japońskiego piękna znaleźliśmy w ogrodzie. Już dawno temu mieliśmy plan odwiedzenia go, ale bardzo deszczowa aura pokrzyżowała nasze plany. Tym razem także troszkę padało, ale powiedzieliśmy sobie "teraz albo nie wiem kiedy będziemy mieli kolejną okazję".
I tak oto, jesienną porą, zawitaliśmy do wrocławskiego Ogrodu Japońskiego. Nie jest trudno do niego trafić, znajduje się tuż za Pergolą przy Hali Stulecia, a wejściówka kosztuje raptem kilka złotych.
Jak opisać to miejsce? Dla mnie to ogród marzeń! Co więcej pisać, jeśli lubicie Japonię to koniecznie się tam wybierzcie. Niech zdjęcia mówią same za siebie.

Wrocław nazywany jest miastem stu mostów i nie jest to określenie przesadzone. Przez miasto przepływa rzeka Odra, jej poboczne kanały oraz liczne dopływy, a na wodach wytworzyły się, naturalnie lub sztucznie, wyspy. W języku staropolskim wyspy na rzece nazywano ostrowami, stąd wzięła się nazwa Ostrów Tumski. Obecnie nie jest on już wyspą, gdyż koryto rzeki zostało zasypane, za jego pozostałość można uznać jeziorko znajdujące się w Ogrodzie Botanicznym.


Ostrów Tumski jest najstarszą zabytkową częścią miasta. Znajdują się tu liczne obiekty sakralne w tym najstarszy, zachowany w oryginalnym stanie - kościół św. Idziego z pierwszej połowy XII w. Największe wrażenie robi archikatedra św. Jana Chrzciciela zbudowana w stylu gotyckim. Po zmierzchu jest pięknie oświetlona.


Wracając do kościółka św. Idziego, znajduje się tam miejsce, które odkryliśmy przypadkiem przeglądając mapę. Ale po prostu musieliśmy się tam wybrać - bo co to za Kluski, które nie odwiedziły Bramy Kluskowej! Brama łączy kościół św. Idziego i Dom Kapituły Katedralnej. Ale tak właściwie dlaczego Kluskowa?


Wiąże się z tą nazwą legenda o pewnym małżeństwie. Mąż był ogromnym łasuchem, a jego żona gotowała najlepsze kluski, prawdopodobnie śląskie. Niestety kobieta zachorowała poważnie i niedługo później zmarła zostawiając męża na pewną śmierć głodową, gdyż chciał on jeść tylko jej kluski. Wiele kobiet próbowało mu pomóc, ale żadne kluski mu nie smakowały. Pewnego dnia wybrał się do miasta na targ, ale zmęczony usiadł pod kościołem św. Idziego i zasnął. We śnie objawiła mu się żona wręczająca garneczek pełen ciepłych kluseczek. Powiedziała mu, że garnek codziennie będzie zapełniał się nową porcją, pod warunkiem, że pozostawi jedną na dnie. Gdy mężczyzna obudził się faktycznie u jego boku spoczywał garnek pełen gorących klusek, więc od razu zabrał się za ich jedzenie. Jednak nie wziął na poważnie słów żony o pozostawieniu jednej na dnie i łakomie pochwycił ostatnią, która wyskoczyła mu z ręki i wylądowała na dachu arkady momentalnie kamieniejąc. Garnek już nigdy nie zapełnił się kluskami.
Na Ostrowie znajduje się także kilka tablic ze zdjęciami jak wyglądała cała okolica po 1945 roku. Daje to sporo do myślenia co zastaliśmy i do jakiego stanu odbudowaliśmy. Można to porównać w pewnym sensie do odbudowy zrujnowanej Warszawy. W 1945 Wrocław został ogłoszony Festung Breslau (z niem. Twierdza Wrocław) przez co Niemcy mieli rozkaz bronić go do ostatka, a z drugiej strony sowieci nie powstrzymywali się w niszczeniu miasta. Można jeszcze dodać, że Wrocław wytrzymał dłużej niż Berlin.


Z Ostrowa zeszliśmy mostem Tumskim. Dość specyficznym. Słynie z tego, że zakochane pary wieszają na nim kłódkę, z reguły z inicjałami i datą związania się. W każdym możliwym miejscu jest zawieszona kłódka. Ciekawe jak bardzo obciążają one sam most, bo te setki tysięcy kłódek swoje waży. Oczywiście nie trzeba targać kłódki ze sklepu. Można się zaopatrzyć na miejscu, ale oczywiście swoje zapłacimy.


Warto przyjść tutaj po zmroku. Ładnie oświetlone budynki kościelne, kościoły robią wrażenie. Także stojąc na moście i oglądając światła przeciwległego brzegu rzeki odbijające się w wodzie mają swój urok.

Po powrocie ze Ślęży ponownie wybraliśmy się na spacer po Wrocławiu i przy okazji spotkaliśmy się ze znajomymi. Tym razem udało nam się pospacerować po Rynku w świetle dziennym, chociaż niezależnie od pory i tak jest tam mnóstwo ludzi. Podziwialiśmy bogato zdobiony Ratusz i kolorowe kamieniczki dookoła w pełnej krasie.

Później skierowaliśmy nasze kroki w kierunku Muzeum Narodowego i Panoramy Racławickiej. W soboty można zwiedzić Muzeum za darmo, niestety jest otwarte tylko do 17 i nie zdążyliśmy na czas. Jeśli zwiedzacie wcześniej Panoramę Racławicką, warto zachować bilet wstępu, gdyż upoważnia on do bezpłatnego wstepu na wystawy stałe do Muzeum Narodowego oraz Muzeum Etnograficznego.
Tuż obok Muzeum znajduje się park im. Juliusza Słowackiego. Warto się nim przespacerować i podziwiać wiekowe drzewa, niektóre gatunki trudno spotkać w innych miejscach. Rośnie tam wielki miłorząb japoński, ale kompletnie zapomniałam w którym miejscu i sporo krążyliśmy po alejkach, by i tak go koniec końców nie znaleźć.
W pogoni za pięknymi kolorami bluszczy, nasze oczy skierowały się na Muzeum Architektury. Ukłony należą się tym, którzy pozwolili pnączom na taką samowolkę.


Chyba nie skłamię, gdy powiem, że Muzeum Narodowe jest najpiękniejszym jesiennym budynkiem w mieście. Trochę szkoda, że dotarliśmy do niego już po zachodzie słońca i zabrakło trochę słonecznego blasku na liściach, ale nadal było widno i udało nam się zrobić kilka zdjęć.


Następny przystanek - Ostrów Tumski.