Pod koniec stycznia, mając nadal lekki niedosyt zimy, zdecydowaliśmy się pojechać na weekend w góry. Wybór padł na Świeradów-Zdrój, niedużą miejscowość położoną w Górach Izerskich.
Na początku mieliśmy plan zatrzymać się w Szklarskiej Porębie, ale doszły nas słuchy o ogromnym napływie turystów z racji trwających wtedy ferii zimowych, dlatego przystaliśmy na inną miejscowość, która również położona jest w pięknym miejscu, a w której jeszcze nas nie było.


Świeradów-Zdrój jest miejscowością uzdrowiskową położoną w południowo-zachodniej części Dolnego Śląska. Niemal od początków istnienia pojawiały się wzmianki o wyjątkowych leczniczych wodach mających swe źródła na tym obszarze.


W centrum znajduje się piękny Dom Zdrojowy z Pijalnią Wód. Dookoła zagospodarowano Park, który obecnie był przykryty grubą warstwą śniegu.



Przed Willą Szarotka znajduje się fontanna z czterema Żabkami, a  pogłaskanie wybranej z nich wróży szczęście w danej dziedzinie: ogólne szczęście, miłość, zdrowie i bogactwo.
Żaba jest symbolem Świeradowa, bo właściwie to od obserwacji braku rozkładu owej, leżącej w wodzie źródlanej, berliński lekarz - Leonard Thurneysser, w XVI w. doszedł do wniosku o leczniczych właściwościach tutejszych wód. Jednak dopiero w XVIII w. przeprowadzono stosowne badania, które potwierdziły skuteczność tych wód w leczeniu wielu schorzeń.



Oprócz ośrodków rehabilitacyjnych i sanatoryjnych, które są dostępne cały rok ,a także malowniczych szlaków pieszych i rowerowych, Świeradów-Zdrój w okresie zimowym ma do zaoferowania atrakcje dla uprawiających sporty zimowe: stoki zjazdowe dla narciarzy i snowboardzistów oraz trasy dla narciarzy biegowych. My nie jesteśmy fanami tych aktywności, ale kto wie - może w przyszłości spróbujemy naszych sił.
Do miejscowości dotarliśmy w piątkowy wieczór, dość późno, więc po zameldowaniu w noclegu wybraliśmy się na porządną kolację do Izerskiej Chaty, gdzie można zjeść przepysznego pstrąga. Po kolacji, aby spalić nieco kalorii, wybraliśmy się w okolice stoku Ski&Sun, gdzie znajduje sie również kolej gondolowa na Stóg Izerski. Dodatkowo zrobiliśmy spacer w kierunku Domu Zdrojowego.
Uzgodniliśmy trasę naszego sobotniego marszu, chcieliśmy wejść na Smrek i Smrk, a następnie przejść na Polanę Izerską lub, jeśli pogoda dopisze, do Chatki Górzystów. Wyliczyło nam niecałe 20 km drogi, w sam raz na całodniową wędrówkę.

Wracając ze Śnieżki, a mając jeszcze dużo czasu postanowiliśmy zwiedzić zamek Bolków. Jadąc drogą krajową nr 3 góruje nad drogą, przez co nie trudno go przegapić. Zamek położony jest na wzgórzu z jednej strony zakończonym urwiskiem, od drugiej otoczony miastem.



Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1277 roku, chociaż według legend już wcześniej stała tutaj warownia. Zamek był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowywany. Wpierw znajdował się we władaniu piastowskich książąt śląskich, później przeszedł pod panowanie czeskie. Zamek był wielokrotnie oblegany, a kilkukrotnie zdobywany m.in. w 1463 roku przez króla czeskiego Jerzego z Podjebradu czy przez Szwedów w 1646 roku podczas wojny trzydziestoletniej. Podczas oblężenia przez wojska szwedzkie warownia znacznie ucierpiała. Na początku XVIII wieku zamek zakupili Cystersi, a po sekularyzacji zakonu zamek przechodzi na rzecz państwa pruskiego i coraz bardziej popada w ruinę. W 1885 roku zezwolono nawet na częściową rozbiórkę murów. Na początku XX w. podjęto prace konserwatorskie, które z przerwami trwają do dnia obecnego.




Nad zamkiem góruje 25 metrowa wieża dziobowa najprawdopodobniej jedyna taka w Polsce. U jej podstaw znajduje się tzw loch głodowy, do którego zrzucano przestępców. Grubość murów wieży wynosi aż 4,5 metra. Na samą górę prowadzą wąskie i ciasne schody znajdujące się właśnie w tym murze. Legenda mówi, że dziurę u podstawy wieży wykuli żołnierze rosyjscy w trakcie wojen napoleońskich w poszukiwaniu skarbów. Czy coś znaleźli? Do dzisiaj nikt tego nie wie.



Na zamku znajduje się muzeum, założone na początku XX wieku. Dzisiaj znajduje się tu oddział Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze. Nie jest zbyt rozległe, ale warto o nie zahaczyć. W środku znajdują się m.in. ryciny przedstawiające Bolków na przestrzeni wieków, portrety władców czy modele okolicznych zamków.

Po zdobyciu Lubania i Turbacza postanowiliśmy zrobić sobie jeden dzień przerwy regeneracyjnej.  Pojechaliśmy rekreacyjnie zwiedzić ruiny zamku w Czorsztynie. Ruiny położone są malowniczo nad Jeziorem Czorsztyńskim powstałym poprzez zbudowanie zapory na Dunajcu. Pierwsze wzmianki o nim pojawiają się w XIII w., ale główna rozbudowa nastąpiła za Kazimierza Wielkiego. W niedalekim sąsiedztwie znajduje się zamek w Nidzicy (po drugiej stronie jeziora). Zastanawiające może być dlaczego w tak niedużej odległości (obecnie oddzielone jeziorem, a wtedy rzeką) znajdowały się dwa zamki. Wszystko rozjaśnia fakt, iż ówczesna granica krajów przebiegała właśnie na Dunajcu, a zamek w Nidzicy był zamkiem węgierskim. Przebiegał też tędy szlak handlowy. We wnętrzu zamku można obejrzeć galerię obszaru przed budową zapory.




Z zamku rozciąga się piękna panorama na stronę południową. U samych podstaw zamku jezioro, po drugiej stronie małe wioski, a dalej już majestatyczne Tatry. Przejrzystość powietrza tego dnia była jak marzenie, a góry były wręcz hipnotyzujące i spędziliśmy sporo czasu na zwyczajne patrzenie. Warto wspomnieć (dla wszystkich chcących się tam wybrać), że parking niedaleko zamku jest przez 2 godziny darmowy dla zwiedzających ruiny, wystarczy przy wyjeździe pokazać dowód zakupu wejściówek.

Wzgórze zamkowe jest także także miejscem ścisłej ochrony gatunkowej Pszonaka Pienińskiego.

Naszym kolejnym przystankiem była łąka położona niedaleko miejscowości Kluszkowce, z której kontynuowaliśmy podziwianie panoramy Tatr przez dłuższą chwilę. Nigdy nie będę miała dość tego widoku, bo właściwie to mój pierwszy raz, choć byłam już w Zakopanem wiele lat temu, to nie pamiętam widoku samych gór (w autobusie ciężko jest obserwować coś poza poboczem).





Naszym kolejnym punktem wycieczki była historyczna stolica Podhala - Nowy Targ. Nie urzekło nas szczególnie to miasto, wygląda jak wiele innych w Polsce. Rynek tradycyjny, pełen kawiarenek i jadłodajni, obok ratusza ogromna rzeźba barana i owcy zatytułowana "Dialog".
Wracaliśmy przez Knurów, drogą pełną ostrych zakrętów, przypominającą Szosę Stu Zakrętów w Kotlinie Kłodzkiej.

Dialog

Bzy obok kościoła św. Katarzyny (wybudowany w XIV w.)

Żeby nie było, że tego dnia tylko wszędzie jeździliśmy, zrobiliśmy sobie także krótki spacer do miejsca katastrofy amerykańskiego Liberatora "California Rocket", które znajduje się na ścieżce "Dolina Potoku Jaszcze" w okolicy Pańskiej Przehybki. Szlak jest pętlą, która rozpoczyna się  na osiedlu Jaszcze Duże i ciągnie się wzdłuż potoku Jaszcze. Trasa do samego miejsca katastrofy jest krótka i całkiem przyjemna. Rozpoczęliśmy trochę dalej, bo w Jaszczach Małych i przejście tam i z powrotem zajęło nam 1.5 godziny. Na miejscu stoi pomnik wykonany z odnalezionych pozostałości bombowca, a dookoła znajdują się ponumerowane drzewa, są to świadkowie tamtych wydarzeń. Choć wiele dziesiątek lat minęło od tamtego wydarzenia, a numery powoli się zacierają, to blizny na pniach są nadal widoczne.

Poranek na dworcu

Poznań - stolica Wielkopolski. Jedno ze starszych miast Polski, może nie tak popularne jak Warszawa czy Kraków, ale również ładne. Wybraliśmy się tutaj na jednodniową wycieczkę. Z dworca kolejowego do centrum spacerkiem 30-40 min (z przerwami na robienie zdjęć). Po drodze minęliśmy okazały budynek Uniwersytetu Ekonomicznego i jeszcze okazalszy Zamek Cesarski. Dalej idąc ulicą Świętego Marcina, która jest elegancko rozkopana (Poznań - miasto wiecznych remontów drogowych) skręcamy na plac Wolności.

Plac Wolności

To tu 27 grudnia 1918 rozpoczęło się Powstanie Wielkopolskie. W Hotelu Bazar zatrzymał się Ignacy Paderewski, gdzie wygłosił przemówienie dla zgromadzonych na placu Polaków. Władze niemieckie zabroniły przyjazdu Paderewskiemu bojąc się właśnie polskich manifestacji, ale ten nie posłuchał co stało się iskrą zapalną dla całego powstania. By dowiedzieć się więcej warto odwiedzić Muzeum Powstania Wielkopolskiego gdzie można dowiedzieć się dokładniej jak wyglądała sytuacja w przededniu wybuchu jak i był przebieg działań zbrojnych gdyż Niemcy mimo przegranej wojny nie zamierzali tak łatwo rezygnować z poznańskiego. Muzeum znajduje się na rynku, więc przy okazji można tam zajść. Jako ciekawostka: można tam przymierzyć płaszcz powstańca i wziąć do ręki karabin.



W drodze na rynek zahaczyliśmy jeszcze o Zamek Królewski (niestety zamknięty) wielokrotnie niszczony i odbudowywany. Według tablicy upamiętniającej w 1493 r. wielki mistrz zakonu krzyżackiego złożył tu hołd lenny królowi Polski. A dalej wchodzimy już na rynek. Standardowy, na planie kwadratu, otoczony kamienicami.

Na środku znajduję się ratusz, który na pierwszy rzut oka wygląda bardziej jak pałac. W samo południe, na wieży ratuszowej pokazują się dwa koziołki - symbol Poznania. Mają nawet swój pomnik.


Wędrując urokliwymi uliczkami starego miasta trafiamy na Farę Poznańską. Wnętrze zapiera dech w piersiach. Dodatkowo udekorowane flagami Polski i Powstania Wielkopolskiego.

W Poznaniu, jak i we Wrocławiu, znajduje się Ostrów Tumski. A jak Ostrów to  musi być kościół. I to nie byle jaki. Jest to najstarsza katedra w Polsce. Być może to tu właśnie Mieszko I przyjął chrzest. Być może, bo nikt nie wie gdzie dokładnie odbyło się to historyczne wydarzenie. Na Ostrowie chcieliśmy zobaczyć jeszcze Rezerwat Archeologiczny, niestety był zamknięty (byliśmy 6 stycznia, więc część miejsc, które chcieliśmy odwiedzić była zamknięta).




Kawałek od rynku znajduje się Park Cytadela. Ogromne i, sądząc po sporej ilości osób, popularne miejsce na spacery. Znajdują się tu dziwne rzeźby, można się długo zastanawiać co autor miał na myśli. Znajduje się tu także cmentarz żołnierzy radzieckich i brytyjskich. Poza tym są jeszcze dwa muzea: Uzbrojenia i Armii Poznań. Niedaleko parku, kierując się w stronę rynku znajduje się także pomnik Armii Poznań.


Niestety zwiedzania sporo, a czasu mało. A to jeszcze na kawę, a to trzeba by coś zjeść (schaboszczak u dziadka :D). Fajną sprawą jest, że wiele muzeum znajduje się w ścisłym centrum, spokojnie można przejść na piechotę, co np. w Warszawie byłoby dość karkołomne.No cóż, jak nie tym razem to jest powód by przyjechać tu jeszcze raz.

Rosarium

Podróż do Japonii to nasze takie małe marzenie, ale raczej zaliczające się do tych odległych. Namiastkę japońskiego piękna znaleźliśmy w ogrodzie. Już dawno temu mieliśmy plan odwiedzenia go, ale bardzo deszczowa aura pokrzyżowała nasze plany. Tym razem także troszkę padało, ale powiedzieliśmy sobie "teraz albo nie wiem kiedy będziemy mieli kolejną okazję".
I tak oto, jesienną porą, zawitaliśmy do wrocławskiego Ogrodu Japońskiego. Nie jest trudno do niego trafić, znajduje się tuż za Pergolą przy Hali Stulecia, a wejściówka kosztuje raptem kilka złotych.
Jak opisać to miejsce? Dla mnie to ogród marzeń! Co więcej pisać, jeśli lubicie Japonię to koniecznie się tam wybierzcie. Niech zdjęcia mówią same za siebie.