Turbacz. Najwyższy szczyt Gorców - 1310m n.p.m. - zaliczany do Korony Gór Polskich. Obraliśmy go na nasz kolejny cel.

Zaczęliśmy czerwonym szlakiem z Przełęczy Knurowskiej i poza jednym stromym podejściem na Rąbaniska (1127m n.p.m.), cała trasa na szczyt nie była ciężka. Nieco zadyszki by potem iść przyjemną drogą pośród niedużych hal.


Na tych halach, porośniętych trawą i krzewami jagód (borówek) mieliśmy okazję przeżyć chwilę "grozy". Często coś szeleści przy szlaku, duża ilość słońca przyciąga gady. Zazwyczaj są to zwinki, więc zignorowałam ten szelest idąc nieco z przodu, ale zaniepokoiło mnie, że Druga Kluska coś długo patrzy w to miejsce, które chwilę temu minęłam. Podchodzę i słyszę "to chyba żmija", odruchowo odskakuję i każę się odsunąć. Zobaczyłam tylko jasno-ciemny grzbiet, ale na szczęście wąż nie miał w planach wyjścia na szlak i popełzł w swoją stronę. Żmije nie są bardzo niebezpiecznymi stworzeniami dla zdrowej dorosłej osoby, ale samo ukąszenie na pewno nie należy do przyjemnych. Najlepszym rozwiązaniem jest unikanie miejsc, gdzie wąż może spędzać czas wygrzewając się w słońcu - wszelkie kamienie, pnie drzew. A gdy już na niego trafimy, zachowajmy spokój i odejdźmy bez prowokowania. Eksperci polecają nosić buty powyżej kostki lub spodnie z dość mocnej tkaniny, gdyż większość ukąszeń zdarza się po nadepnięciu, a kostka i łydka znajdują się w ich najlepszym zasięgu. Przed wyjazdem w góry, w okresie ciepłym warto poczytać jak postępować w razie ukąszenia. Dodatkowo należy pamiętać, że jest to gatunek chroniony, nie wolno robić im krzywdy.



Poszliśmy swoją drogą, a adrenalina powoli opadała. Idąc wciąż szlakiem czerwonym mijamy szczyt - Kiczorę (1282m n.p.m.) i po chwili wchodzimy na Halę Długą. Naprawdę dłuuugą na końcu której widać schronisko na Turbaczu. Znaleźliśmy tutaj resztki krokusów, które w pełni kwitnienia musiały wyglądać jak fioletowe dywany.


Postanowiliśmy najpierw "atakować" szczyt (10 minut za schroniskiem) dopiero później odpocząć w schronisku. Widok ze szczytu raczej nie należy do najpiękniejszych, dużą część zasłaniają drzewa, dodatkowo widoczność tego dnia była bardzo słaba. Cóż, nie zawsze może być idealnie. Do tego, po chwili, przyszła wycieczka pełna dzieci i cały spokój tego miejsca szlag trafił... Więc postanowiliśmy wrócić do schroniska. Przed nami jeszcze większa część trasy do pokonania, trzeba uzupełnić zapasy energii, wszamaliśmy ciepłe zupki i poszliśmy podziwiać rozchmurzające się Tatry.





Po zregenerowaniu sił i napatrzeniu się na góry ruszamy dalej zahaczając na Długiej Hali o stare bacówki. Ciężko tutaj choć na chwilę nie zalegnąć na soczyście zielonej trawce...




Idąc dalej kierujemy się z powrotem w stronę Kiczory, ale teraz odbijamy zielonym szlakiem w stronę Gorca. Większość drogi przebiega zalesionym grzbietem pasma, dzięki czemu było trochę chłodniej. Na Polanie Jaworzyna Kamienicka zaintrygowała nas Zbójnicka Jama, raptem kilkanaście minut drogi od szlaku. Postanowiliśmy sprawdzić co to jest. Na miejscu okazało się, że jest to dość głęboka studzienka, a na jej dnie ponoć są tunele rozciągające się kilkanaście metrów w dal.



Związana jest z nią legenda o zamieszkujących ją pankach - ziemnych stworach, które zwiastowały najczęściej nieszczęścia. Wróciliśmy na Polanę i poszliśmy dalej zielonym szlakiem. Widoki były dość smutne, dookoła ścieżki stały ogromne ilości szarych, martwych drzew - swoją drogą bardzo częsty tutaj widok. Nie zauważyliśmy nigdzie informacji dlaczego ten las umiera, ale najprawdopodobniej jest to wina szkodnika drzew - kornika drukarza, który sieje spustoszenie w wielu rejonach Polski, bardzo często na terenach Parków Narodowych.




Po długiej drodze, coraz bardziej zmęczeni, dobijamy do skrzyżowania z żółtym szlakiem, którym schodzimy w dolinę. Tutaj zapadła nam w pamięci hala przy gorczańskiej chacie skąpana w powoli zachodzącym słońcu. Żadnych ludzi prócz nas, ogólnie na szlakach jest bardzo mało ludzi, choćby w porównaniu do "dzikich" Bieszczadów. Najgorsza była końcówka szlaku. Stroma, strasznie rozjechana przez ciężki sprzęt do wyrębu drzewa i zabłocona. Nie było to za przyjemne. Ale w końcu dochodzimy do asfaltu. Jeszcze tylko "parę" kilometrów i dochodzimy wykończeni do naszego domu.




Kolejna Korona Gór Polski zdobyta, choć robimy to nieoficjalnie.
Tego dnia pokonaliśmy piechotą niemal 30km, był to dla nas niemały wyczyn, który skończył się lekkimi objawami "przetrenowania", ale co nas nie zabije, to nas wzmocni. Postanowiliśmy jednak, w ramach odpoczynku, następnego dnia zrobić objazdówkę po okolicy.

Leniwa salamandra o poranku

Tegoroczna majówka była dla nas bardzo łaskawa. Nie tylko pogodowo, ale także przez to, że łatwo można było zrobić sobie ponad tydzień wolnego. Nasze rozmyślania na temat majowego wyjazdu zaczęły się bardzo wcześnie, najpierw stawialiśmy na Bieszczady, ale zbiegiem czasu stwierdziliśmy, że to jednak zbyt daleko, a już mamy wstępny plan pojechać tam w czasie urlopu wakacyjnego. Śledziłam różne profile na Facebooku i Instagramie by zaczerpnąć jakiejś inspiracji. I tak odnalazłam Gorce. Nieduże pasmo górskie, tuż obok Pienin, niezbyt wysokie, ale za to z przepiękną panoramą na majestatyczne Tatry. Góry raczej mało popularne, na szlakach mniej ludzi niż w Bieszczadach. I tak oto nasza majówka rozpoczęła się już z końcem kwietnia,

Skoro nie ma drogi, to trzeba ją sobie zrobić

Postanowiliśmy zdobyć trzy szczyty: Lubań, Turbacz i Gorc. Na pierwszy ogień, dla rozgrzewki poszedł Lubań. W źródłach pojawiają się dwie wysokości wzniesienia: 1211 i 1225 mnpm.
Był najbliżej naszego miejsca noclegu, dodatkowo nasza gospodyni zaproponowała byśmy "tą tutaj drogą poszli, będzie szybciej, bo wyjdziemy od razu na szlak". I poszliśmy. Póki była droga, było dobrze, ale potem zaczęły się rozwidlenia, wybraliśmy jedno, które zamieniło się w stromą ścieżkę, a skończyło się na łące. I co teraz? Cofnąć się i spróbować następnej opcji? Nie, idziemy jeszcze stromiej, na przełaj. W końcu gdzieś tam przed nami, na górze jest szlak, na który powinniśmy wejść. Z wielkim wysiłkiem, zasapani w końcu dostaliśmy się na szlak. I od razu otworzyła się przed nami piękna panorama na Tatry.



Po chwili odpoczynku podążamy czerwonym szlakiem na Lubań. Ludzi niemal nie widać. Jedna czy dwie osoby. Dopiero pod samym wejściem na szczyt trochę więcej się ich zebrało. Ostatnie strome podejście i jesteśmy pod wieżą widokową. Dzięki niej można wejść ponad szczyty drzew i podziwiać panoramę okolic. Gdy się już napatrzyliśmy (a trochę zeszło) zeszliśmy na dół zalec na polanie by odpocząć i zjeść co nieco.



W końcu czas na powrót. Wracamy niebieskim szlakiem do Ochotnicy oznaczonym jako papieski. Tutaj zaopatrujemy się w zapasy na kolejny dzień i wracamy na obiadek. Tego dnia pokonaliśmy ponad 21 km (gospodyni była zdziwiona, że tak szybko wróciliśmy, ale ja zazwyczaj chodzę dość szybko, nie ważne czy góry, czy chodnik), niby wydaje się niezbyt dużo, ale dla osób, które na co dzień raczej unikają nadmiernej aktywności to spory wyczyn, ale nic nie zapowiadało tego co było następnego dnia.

22 metrowa wieża widokowa

Drewniany kościół w Ochotnicy Dolnej

Ślęża jest jedyną górą, którą odwiedziliśmy tak wiele razy. Początek tegorocznej wiosny był naszym trzecim wejściem, ale jest w tej górze coś magicznego, coś co ciągnie do niej. Tym razem jednak wybraliśmy się wiekszą ekipą, całą rodziną - nawet z małymi Kluskami (jednak one zostały w miejscu noclegu). Mimo iż pierwszy dzień wiosny był już za nami to na górze panowała iście zimowa aura. Nie narzekaliśmy na to, bo to był właściwie pierwszy porządny śnieg z jakim mieliśmy kontakt tej zimy. W naszym miejscu zamieszkania śnieg padał tylko wtedy, gdy temperatura wskazywała sporo powyżej 0, a gdy przez dwa tygodnie panował mróz od kilku do kilkunastu stopni, to nie spadł ani jeden płatek.


Na nasze podejście wybraliśmy szlak czerwony z Sobótki, zaczeło się mokro i błotniście, potem był mokry śnieg. Dopiero za Wieżycą śnieg zrobił się suchy i ubity. Było go całkiem sporo, las wyglądał pięknie i tajemniczo. Pomimo tego, że w mieście odbywał się półmaraton (było mnóstwo przyjezdnych zainteresowanych tym wydarzeniem), to na szlaku, jak i na szczycie można było spotkać innych wędrowców.

Wieża widokowa na Wieżycy

Nigdzie się nam nie spieszyło, ze spokojem spacerowaliśmy szlakiem. Pomijając dość strome podejście na Wieżycę, reszta drogi jest łagodna. Na szczycie było już sporo wędrowców, niestety widoczność tego dnia była słaba i w oddali niewiele było można dostrzec, nawet wrocławski SkyTower był schowany za horyzontem.

Choć słońce radośnie świeciło to jednak temperatura nie była zbyt wysoka i lekko zmarźnięci wskoczyliśmy do schroniska na ciepłe napitki.
Kluczowym celem naszego wejścia na Ślężę było świętowanie Jarych Godów, czyli słowiańskiego święta pożegnania zimy i powitania wiosny - jednym z rytuałów jest właśnie palenie Marzanny, boginii odpowiedzialnej za zimę. Gdzieś tam w lesie Rodzimowiercy odprawiali zimową Marzannę, a witali Jaryłę, boga wiosny i płodności.

Nasze świętowanie składało się ze skromnego grilla, ale żeby nie przemarznąć za mocno mieliśmy też pitny miód. Jakby nie patrzeć był to pierwszy grill w tym sezonie, do tego w śniegu, tego jeszcze nie mieliśmy.

Drogę powrotną wybraliśmy inną, chcieliśmy zrobić sobie mały spacer przez Sobótkę.

Wydaje mi się, że jeszcze nie raz "zdobędziemy" Ślężę, nie jet to duża góra, ale widok jaki z niej się roztacza na okolicę jest piękny.

Poranek na dworcu

Poznań - stolica Wielkopolski. Jedno ze starszych miast Polski, może nie tak popularne jak Warszawa czy Kraków, ale również ładne. Wybraliśmy się tutaj na jednodniową wycieczkę. Z dworca kolejowego do centrum spacerkiem 30-40 min (z przerwami na robienie zdjęć). Po drodze minęliśmy okazały budynek Uniwersytetu Ekonomicznego i jeszcze okazalszy Zamek Cesarski. Dalej idąc ulicą Świętego Marcina, która jest elegancko rozkopana (Poznań - miasto wiecznych remontów drogowych) skręcamy na plac Wolności.

Plac Wolności

To tu 27 grudnia 1918 rozpoczęło się Powstanie Wielkopolskie. W Hotelu Bazar zatrzymał się Ignacy Paderewski, gdzie wygłosił przemówienie dla zgromadzonych na placu Polaków. Władze niemieckie zabroniły przyjazdu Paderewskiemu bojąc się właśnie polskich manifestacji, ale ten nie posłuchał co stało się iskrą zapalną dla całego powstania. By dowiedzieć się więcej warto odwiedzić Muzeum Powstania Wielkopolskiego gdzie można dowiedzieć się dokładniej jak wyglądała sytuacja w przededniu wybuchu jak i był przebieg działań zbrojnych gdyż Niemcy mimo przegranej wojny nie zamierzali tak łatwo rezygnować z poznańskiego. Muzeum znajduje się na rynku, więc przy okazji można tam zajść. Jako ciekawostka: można tam przymierzyć płaszcz powstańca i wziąć do ręki karabin.



W drodze na rynek zahaczyliśmy jeszcze o Zamek Królewski (niestety zamknięty) wielokrotnie niszczony i odbudowywany. Według tablicy upamiętniającej w 1493 r. wielki mistrz zakonu krzyżackiego złożył tu hołd lenny królowi Polski. A dalej wchodzimy już na rynek. Standardowy, na planie kwadratu, otoczony kamienicami.

Na środku znajduję się ratusz, który na pierwszy rzut oka wygląda bardziej jak pałac. W samo południe, na wieży ratuszowej pokazują się dwa koziołki - symbol Poznania. Mają nawet swój pomnik.


Wędrując urokliwymi uliczkami starego miasta trafiamy na Farę Poznańską. Wnętrze zapiera dech w piersiach. Dodatkowo udekorowane flagami Polski i Powstania Wielkopolskiego.

W Poznaniu, jak i we Wrocławiu, znajduje się Ostrów Tumski. A jak Ostrów to  musi być kościół. I to nie byle jaki. Jest to najstarsza katedra w Polsce. Być może to tu właśnie Mieszko I przyjął chrzest. Być może, bo nikt nie wie gdzie dokładnie odbyło się to historyczne wydarzenie. Na Ostrowie chcieliśmy zobaczyć jeszcze Rezerwat Archeologiczny, niestety był zamknięty (byliśmy 6 stycznia, więc część miejsc, które chcieliśmy odwiedzić była zamknięta).




Kawałek od rynku znajduje się Park Cytadela. Ogromne i, sądząc po sporej ilości osób, popularne miejsce na spacery. Znajdują się tu dziwne rzeźby, można się długo zastanawiać co autor miał na myśli. Znajduje się tu także cmentarz żołnierzy radzieckich i brytyjskich. Poza tym są jeszcze dwa muzea: Uzbrojenia i Armii Poznań. Niedaleko parku, kierując się w stronę rynku znajduje się także pomnik Armii Poznań.


Niestety zwiedzania sporo, a czasu mało. A to jeszcze na kawę, a to trzeba by coś zjeść (schaboszczak u dziadka :D). Fajną sprawą jest, że wiele muzeum znajduje się w ścisłym centrum, spokojnie można przejść na piechotę, co np. w Warszawie byłoby dość karkołomne.No cóż, jak nie tym razem to jest powód by przyjechać tu jeszcze raz.

Rosarium