Nadszedł czas, że postanowiliśmy zdobyć Śnieżkę, był to właściwie dość spontaniczny plan. Całkiem blisko mamy, ale opowieści o tych tłumach w Karpaczu i na samej Śnieżce skutecznie nas odstraszały. W końcu jednak się przemogliśmy i zrobiliśmy sobie szybki wypad na weekend. Ruszyliśmy wcześnie (jak na nas), jeszcze przed 8. Startujemy czarnym szlakiem z Kruczych Skał. Szlak łagodny, przyjemny prowadzący prosto na Sowią Przełęcz. Spotkaliśmy może ze 4 osoby, co nas mile zaskoczyło. Cóż, pewnie zdecydowana większość ludzi dopiero budzi się do życia.

Goryczka Trojeściowa

Szeroki Most

Szlak prowadzi tuż przy potoku Płomnica, który był obecnie dość leniwy, a jego kaskady na głazach miejscami bardzo skromne. Droga w lesie była bardzo przyjemna. Ścieżka łagodnie pięła się w górę. Podziwialiśmy rośliny i skalne formacje majaczące wśród drzew.


W końcu dotarliśmy do kilku zakosów, które znacznie ułatwiły drogę pod górę, zmieniając stromizny w drogę z niewielkim podejściem. Zbliżając się do Sowiej Przełęczy przechodzimy przez martwy las, którego kikuty bieleją na tle soczystozielonych krzewów jagód (borówek).





Nim się obejrzeliśmy weszliśmy na Przełęcz (szlak czerwony i niebieski), stąd od razu uderzamy w stronę czeskiego schroniska Jelenki. Tutaj robimy mały popas. Właściwie nie wiem czemu, ale nie zrobiliśmy zdjęcia samego schroniska, które jest bardzo ładne. Tylko szkoda, że otwarte dopiero od godziny 10.

Jeleń pod Jelenką

Za schroniskiem trochę bardziej strome podejście, słońce coraz bardziej przygrzewa, a pośród kosodrzewiny brak przewiewu i jest dość duszno, ale w końcu wychodzimy na szczyt Czarnej Kopy, a stąd rozpościera się już wspaniały widok, tak na stronę polską jak i czeską. Po dłuższej chwili podziwiania widoków ruszamy dalej. Niestety czym bliżej Śnieżki, tym nasz zachwyt mija. Coraz wyraźniej widać ile osób tam zmierza.




Ale idziemy dalej. Pod samą Śnieżką chyba jest najcięższe podejście, które kosztowało nas najwięcej wysiłku, nie dość że schody, to jeszcze stromo. Ale te krótkie momenty odpoczynku poświęcaliśmy na podziwianie panoramy jaka roztacza się dookoła. Przejrzystość powietrza była bardzo dobra. W dali nawet wypatrzyliśmy Ślężę.


Wychodzimy na Drogę Jubileuszową i atakują nas tłumy jak w mieście. Na wysokości ponad 1500m n.p.m. czego się raczej nie spodziewaliśmy. Wiedzieliśmy, że będzie sporo ludzi, ale że aż tyle? Ruszamy na szczyt, ale już wiemy, że długo tam nie zabawimy.


Na górze obecnie znajdują się trzy budynki: Obserwatorium Meteorologiczne i bar - charakterystyczne spodki, baza kolejki gondolowej z Czech, budynek nowej poczty, która powstała na ruinach najwyżej położonej agencji pocztowej w XIX w. i schroniska, oraz kaplica św. Wawrzyńca z XVII w. Aktualnie na Śnieżce nie ma możliwości przenocowania, schronisko zostało zburzone w latach 60. Dziś możemy dostrzec jedynie fragmenty kamiennych ścian dawnych budynków, przetrwała jedynie kaplica, gdzie 10 sierpnia odbywa się uroczysta msza święta.




Mamy mieszane uczucia. Z jednej strony widoki cudne, nie można oderwać oczu, z drugiej gwar jak na festynie. Głód daje jednak o sobie coraz bardziej znać, więc postanawiamy mimo wszystko zjeść coś. Dość szybko jednak schodzimy stamtąd. Zejście ze Śnieżki czerwonym szlakiem w stronę Domu Śląskiego to po prostu masakra. To jedna wielka kolejka, zwłaszcza pod górę. Jak wypadasz z niej by np. podziwiać widoki i zrobić zdjęcie to trzeba czekać by ponownie włączyć się do ruchu. A ścieżka tu jest dość wąska. Co dziwniejsze Droga Jubileuszowa jest dość pusta, ale może turystów zniechęca fakt, że trzeba niemal całą Śnieżkę przejść trawersem, a zdecydowanie "łatwiej" idzie się nieco stromymi zakosami. Narzekania słyszane raz po raz sugerują, że niektórzy jednak popełnili błąd. Analizując mapę-turystyczną wychodzi na to, że trasa Drogą Jubileuszową jest dwa razy dłuższa od czerwonego szlaku prowadzącego zakosami, ale czasowo wychodzi jedynie 5 minut więcej. To bardzo często zauważany przez nas błąd turystów, którzy patrzą jedynie na długość trasy, a nie na sumę przewyższeń i ogólny czas pokonania. Ale nie nam to oceniać.

Dom Śląski i Śnieżka

Dalej ruszamy w stronę Kotłów Małego i Dużego Stawu. Szybko stwierdzamy, że marsz Drogą Jubileuszową, wybrukowaną kamieniami nie jest zbyt wygodny. Ale inaczej nie da się iść (jedynie poboczem).

Wrzosy, oznaki nadchodzącej jesieni

Ze szczytu podziwialiśmy Równię pod Śnieżką, wyglądała pięknie i tak rozlegle, gdzieniegdzie widać było torfowe jeziorka i strumienie. Trasa strasznie się dłuży, być może dlatego, że krajobraz raczej niewiele się zmienia - wszędzie podobne trawy, kępy kwitnących wrzosów, krzaki kosodrzewiny. Trawka wygląda tak kusząco miękko, że niewinne położenie się na niej skutkowałoby porządną drzemką.

Mały Staw, Samotnia, a w dali Strzecha Akademicka

W końcu docieramy do Kotła Małego Stawu. Strome urwisko na dnie którego, znajduje się staw, a na jego brzegu Schronisko Samotnia robi oszałamiające wrażenie. Samotnia jest chyba jednym z najbardziej malowniczo położonych schronisk. Na szczęście ruch tutaj jest o wiele mniejszy i można w spokoju rozkoszować się widokami, tak samo z Kotłem Wielkiego Stawu skalanego chyba tylko kaczkami, gdyż nie przechodzi w pobliżu niego żaden szlak, a czerwony którym idziemy znajduje się jakieś 150-200m wyżej.


Dalej uderzamy w stronę Słonecznika. Wygodne miejsce na odpoczynek, pełne porozrzucanych głazów, na których można się rozsiąść. Stąd skręcamy żółtym szlakiem w stronę majaczących w lesie Pielgrzymów.Warto zauważyć, że do tego momentu od Śnieżki cały czas idziemy na wysokości około 1400 m n.p.m.



Dopiero od Słonecznika zaczyna się zejście. W końcu szlak osiąga poziom lasu co stanowi odmianę po kilku godzinach maszerowania granią i obserwowania kosodrzewin dookoła. Dodatkowo robi się cieplej. Trochę niespodziewanie wręcz "wchodzimy" na Pielgrzymów schowanych między drzewami. Przechodzimy kładką nad torfowiskiem, zaczęło nieznacznie kropić, a chmury zbierały się od dłuższego czasu nad głowami.



Idziemy dalej do skrzyżowania szlaków na Polanie w Karkonoszach, gdzie ludzi jest cała masa, a stąd dalej w stronę Kościoła Wang. Tam chwileczkę przysiedliśmy. Świątynia Wang została wybudowana na przełomie XII-XIII w. w norweskiej miejscowości Vang. Jakim cudem świątynia znalazła się w Polsce? Ano niewielki budynek stał się za mały by pomieścić wiernych z Vang, więc zlecono budowę nowego, a stary był jeszcze w znośnym stanie, dlatego zdecydowano o jego sprzedaży. Dodatkowo konstrukcja budowli nie wymagała użycia ani jednego gwoździa, więc cały proces przeniesienia wiązał się jedynie z rozmontowaniem i ponownym złożeniem w miejscu docelowym. Za wstawiennictwem hrabiny von Reden świątynia znalazła się w Karpaczu. Hrabina przekonała Fryderyka Wilhelma IV do tego miejsca z racji braku istniejącej świątyni i "obsługi" wiernych przez kapłanów z okolicznych miejscowości. I tak od 1844 roku kościół niezmiennie stoi w Karpaczu Górnym.




Wracając już do  Karpacza Dolnego zaszliśmy jeszcze nad zaporę na Łomnicy, a raczej tego co tam zostało, gdyż zbiornik był niemal całkiem wyschnięty. Nie przypominało to tego, co widzieliśmy kilka lat temu zimą. Ostatni spacer "deptakiem", posiłek i pora wracać.


W sumie zrobiliśmy ponad 25 km. Zwłaszcza początek był łagodny i łatwo zdobywa się wysokość. Na koniec jak byliśmy nieco zmęczeni to już nawet tłumy tak nie przeszkadzały.
Czy jeszcze tu przyjedziemy? Zapewne tak, ale nie do Karpacza i nie na Śnieżkę, a jeśli na Śnieżkę to chyba tylko na wschód słońca.

Wszystko co dobre, szybko się kończy. Także nasz pobyt w Bieszczadach. Wędrówka na Halicz kolejny raz nas totalnie przemoczyła i następny dzień poświęciliśmy na suszenie naszych butów. Poprzedniego dnia wieczorem i w nocy przeszły przez Bieszczady bardzo intensywne burze, a z rana można było przeczytać wiele wiadomości o zawalonych drzewach i rzekach błota, które spłynęły na drogi całkowicie je blokując na wiele godzin. Mimo tego i tak wskoczyliśmy w samochód i pojechaliśmy w  okolicę. Te wartkie strumienie płynące przy drodze zmieniły się w mętne rzeki, a brzegi porośnięte trawą były mocno wymyte.

Uwielbiam te zamglone lasy

Ponownie skierowaliśmy się na Muczne, ale już nie do żubrów, pojechaliśmy dalej - na kraniec naszego polskiego świata. Rozważaliśmy spacer szlakiem opuszczonych wiosek i do źródeł Sanu, ale finalnie zrezygnowaliśmy, po tej intensywnej nocnej ulewie szlak na pewno nie był zachęcający do wędrówek, zostawiamy to miejsce na przyjemniejszą pogodę.


Zatrzymaliśmy się przy drodze i obserwowaliśmy graniczny San. Choć w znanej piosence KSU świat się kończy w Sokolikach, a dalej tylko las, to stojąc tam, przy granicy widać coś zupełnie innego. Łąki, pola, a pewnie z dobrego punktu widokowego może i zabudowania czy pociąg sunący po ukraińskich torach.


Wracając zatrzymaliśmy się nad potokiem Roztoki, gdzie obok współczesnego mostu znajdują się kamienne filary, które niegdyś dźwigały most dla kolejki wąskotorowej. Kawałek dalej jest też miejsce widokowe, ale my pojechaliśmy do cerkwi w Smolniku. To miejsce jest piękne, samotna świątynia na wzniesieniu. Zjeżdżając na główną drogę usłyszeliśmy dziwny chlupot, zatrzymaliśmy się i w potoku Smolniczek robił się malutki "gejzer". Pierwszy raz coś takiego zaobserwowaliśmy i nadal nie mamy pojęcia co to było. Czy ktoś wpompowywał wodę, czy w dnie było jakieś źródełko, które zaczęło wydawać wodę ze zwiększoną siłą po nocnej ulewie. Ciekawe i zastanawiające.




Dzień spędziliśmy na relaksie, nastawiając się jak najneutralniej do wyjazdu. Choć pogoda nam nie dopisała, tak jakbyśmy tego oczekiwali, ale wciąż było pięknie i wielokrotnie będziemy wracać wspomnieniami do tamtych dni. Najbardziej żałujemy pochmurnych nocy, nie mogliśmy doczekać się obserwacji bieszczadzkiego nocnego nieba, gwiazdy wręcz oślepiają blaskiem. Nie przesadzone jest określenie Bieszczadów jako najciemniejszy punkt na mapie Polski. Bez latarki pod ręką ani myśl wyjść po zmroku w Ustrzykach Górnych. Po raz ostatni z nadzieją wyjrzałam przez okno, ale nad głową tylko chmury i nagle błysk gdzieś wśród drzew. I znowu ciemność. Na myśl od razu przyszły błędne ogniki prowadzące nieuważnych wędrowców na manowce. Po chwili zaczęło się ich pojawiać więcej, już nie było mowy o przewidzeniu. Rozpoczął się taniec świetlików i raz po raz błyskały w trawie i krzakach. Pierwszy raz miałam okazję obserwować te owady. I choć gwiazd na niebie nie było widać, to te w trawie dawały popis.

Dzień wcześniej tu było sucho

Poranek dnia kolejnego był smutny, spędzony na leniwym śniadaniu i pakowaniu. Było pochmurno i mżyło. Żal było jechać, ale jeszcze tu wrócimy.



Podsumowując przez te kilka dni przeszliśmy ponad 70 km, a nasza prędkość to około 3km/h. Nie jesteśmy jakimiś wyczynowcami, idziemy swoim tempem - na tyle szybko, aby się nie zamęczać, na tyle wolno, aby podziwiać otaczające piękno.

Spotkaliśmy na poboczu pisklę, prawdopodobnie drozda. Krzyczało z głodu, ale smutne było to, że leżało na ziemi, a nie w gnieździe - nie było dobrze opierzone jeszcze. Zlitowałam się i dałam mu muchę, którą pochłonął jakby w brzuszku miał czarną dziurę i po chwili krzyczał do mnie, że chce więcej, a much brak w pobliżu. Zauważyliśmy dorosłego drozda, który czaił się w gałęziach z dziobem pełnym dorodnych dżdżownic. To musiał być jego rodzic, więc odetchnęliśmy z ulgą, bo pisklak nie był pozostawiony na pastwę losu i odeszliśmy na tyle, by dalej obserwować porę karmienia. Współczuję ptasim rodzicom tak żarłocznego potomstwa.