Jesień w Bieszczadach.
W tym roku postanowiliśmy wygospodarować trochę wolnego by odwiedzić je właśnie o tej porze. Niestety odległość robi swoje, przez co w zasadzie dwa dni odpadają na przyjazd i wyjazd, a na chodzenie po górach i zwiedzanie zostaje jeszcze mniej czasu.
Wybraliśmy się na początku października, gdy pogoda nie jest jeszcze tak nieprzewidywalna a jednocześnie drzewa coraz bardziej się złocą.


Pierwszego dnia, na rozgrzewkę wybraliśmy Dwernik Kamień. Podobno rozciąga się z niego piękna panorama na Połoninę Wetlińską. Podobno, bo nam nie dane było nic z niego zobaczyć. Pechowa pogoda z lata wciąż trwała. Ruszyliśmy szlakiem z Nasicznego. Droga prosta, łatwa, w sam raz na rozgrzewkę. Sama góra też nie jest za wysoka - 1004m n.p.m. ale nie o wysokość tu chodzi. Można również ruszyć na szczyt z Zatwarnicy, ale tą trasą ruszymy być może innym razem. Zanim się obejrzeliśmy byliśmy już na szczycie.


Widok niestety nie był zbyt imponujący. Dookoła nas rozciągały się szare chmury ograniczając znacznie widok. W dodatku na szczycie zaczęło mocno wiać (ale co to znaczy silny wiatr mieśmy dopiero się przekonać...) co jeszcze bardziej przyśpieszyło nasz powrót na dół. Choć widok na Połoninę Wetlińską był dość marny (by nie powiedzieć, że żaden) to schodząc trochę niżej, po drugiej stronie góry rozciągał się całkiem interesujący (i o wiele dalszy) widok na pasmo Otrytu, którym też chcielibyśmy się kiedyś przejść. Ach tyle planów, tyle do zobaczenia, a czasu ciągle mało. Na górze znajdują się też pozostałości okopów z I wojny światowej, ale coś nie mogliśmy ich zbytnio dostrzec. Cóż, mają już dobre sto lat, nic dziwnego, że mogły się wtopić w otoczenie.






Zaczątek października był dla nas dość smutny, za Tęczowy Most odeszły Nasze Kluski. Ciężko jest się pozbierać i cieszyć górami, gdy smutek rozdziera serce...

Zapraszam na naszego FB
Oraz Instagram

Wracając ze Śnieżki, a mając jeszcze dużo czasu postanowiliśmy zwiedzić zamek Bolków. Jadąc drogą krajową nr 3 góruje nad drogą, przez co nie trudno go przegapić. Zamek położony jest na wzgórzu z jednej strony zakończonym urwiskiem, od drugiej otoczony miastem.



Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1277 roku, chociaż według legend już wcześniej stała tutaj warownia. Zamek był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowywany. Wpierw znajdował się we władaniu piastowskich książąt śląskich, później przeszedł pod panowanie czeskie. Zamek był wielokrotnie oblegany, a kilkukrotnie zdobywany m.in. w 1463 roku przez króla czeskiego Jerzego z Podjebradu czy przez Szwedów w 1646 roku podczas wojny trzydziestoletniej. Podczas oblężenia przez wojska szwedzkie warownia znacznie ucierpiała. Na początku XVIII wieku zamek zakupili Cystersi, a po sekularyzacji zakonu zamek przechodzi na rzecz państwa pruskiego i coraz bardziej popada w ruinę. W 1885 roku zezwolono nawet na częściową rozbiórkę murów. Na początku XX w. podjęto prace konserwatorskie, które z przerwami trwają do dnia obecnego.




Nad zamkiem góruje 25 metrowa wieża dziobowa najprawdopodobniej jedyna taka w Polsce. U jej podstaw znajduje się tzw loch głodowy, do którego zrzucano przestępców. Grubość murów wieży wynosi aż 4,5 metra. Na samą górę prowadzą wąskie i ciasne schody znajdujące się właśnie w tym murze. Legenda mówi, że dziurę u podstawy wieży wykuli żołnierze rosyjscy w trakcie wojen napoleońskich w poszukiwaniu skarbów. Czy coś znaleźli? Do dzisiaj nikt tego nie wie.



Na zamku znajduje się muzeum, założone na początku XX wieku. Dzisiaj znajduje się tu oddział Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze. Nie jest zbyt rozległe, ale warto o nie zahaczyć. W środku znajdują się m.in. ryciny przedstawiające Bolków na przestrzeni wieków, portrety władców czy modele okolicznych zamków.

Kim są Kluski? Zaczęło się niewinnie, od dwóch... świnek morskich. Zdarzało się nam mówić o nich Kluski, a skoro one są kluskami, to ich opiekunowie także. No i zostaliśmy Kluskami, dużymi. Najczęściej podróżujemy we dwoje, ale gdy sytuacja tego wymaga, towarzyszą nam te dwie mniejsze. Tak oto powstały Kluski Wędrowne.
Nie jesteśmy maniakami podróżowania, choć gdybyśmy mieli taką możliwość, to zapewne byśmy nimi byli. Ot lubimy zwiedzać nowe miejsca, przecierać szlaki, podziwiać piękno natury i architektury. Mamy na swoim koncie już kilka większych wyjazdów, kilka mniejszych. Naszym celem jest Polska, bo mimo tego że na świecie jest wiele cudownych miejsc, to Polska wcale nie ma się czego wstydzić. Jest tu wiele pięknych zakątków, które widzieliśmy i które jeszcze musimy odkryć.
Ta strona będzie Naszym pamiętnikiem z podróży, miejscem gdzie podzielimy się z innymi naszymi przygodami, bo pamięć czasem zawodna jest i z biegiem czasu mogą nam umknąć pewne drobiazgi. Może pomożemy komuś odkryć piękno Polski i tak jak my zakocha się w niej.

Mam nadzieję, iż wkrótce pojawią się Nasze pierwsze wspomnienia z minionych wycieczek.