Podróż do Japonii to nasze takie małe marzenie, ale raczej zaliczające się do tych odległych. Namiastkę japońskiego piękna znaleźliśmy w ogrodzie. Już dawno temu mieliśmy plan odwiedzenia go, ale bardzo deszczowa aura pokrzyżowała nasze plany. Tym razem także troszkę padało, ale powiedzieliśmy sobie "teraz albo nie wiem kiedy będziemy mieli kolejną okazję".
I tak oto, jesienną porą, zawitaliśmy do wrocławskiego Ogrodu Japońskiego. Nie jest trudno do niego trafić, znajduje się tuż za Pergolą przy Hali Stulecia, a wejściówka kosztuje raptem kilka złotych.
Jak opisać to miejsce? Dla mnie to ogród marzeń! Co więcej pisać, jeśli lubicie Japonię to koniecznie się tam wybierzcie. Niech zdjęcia mówią same za siebie.

Wrocław nazywany jest miastem stu mostów i nie jest to określenie przesadzone. Przez miasto przepływa rzeka Odra, jej poboczne kanały oraz liczne dopływy, a na wodach wytworzyły się, naturalnie lub sztucznie, wyspy. W języku staropolskim wyspy na rzece nazywano ostrowami, stąd wzięła się nazwa Ostrów Tumski. Obecnie nie jest on już wyspą, gdyż koryto rzeki zostało zasypane, za jego pozostałość można uznać jeziorko znajdujące się w Ogrodzie Botanicznym.


Ostrów Tumski jest najstarszą zabytkową częścią miasta. Znajdują się tu liczne obiekty sakralne w tym najstarszy, zachowany w oryginalnym stanie - kościół św. Idziego z pierwszej połowy XII w. Największe wrażenie robi archikatedra św. Jana Chrzciciela zbudowana w stylu gotyckim. Po zmierzchu jest pięknie oświetlona.


Wracając do kościółka św. Idziego, znajduje się tam miejsce, które odkryliśmy przypadkiem przeglądając mapę. Ale po prostu musieliśmy się tam wybrać - bo co to za Kluski, które nie odwiedziły Bramy Kluskowej! Brama łączy kościół św. Idziego i Dom Kapituły Katedralnej. Ale tak właściwie dlaczego Kluskowa?


Wiąże się z tą nazwą legenda o pewnym małżeństwie. Mąż był ogromnym łasuchem, a jego żona gotowała najlepsze kluski, prawdopodobnie śląskie. Niestety kobieta zachorowała poważnie i niedługo później zmarła zostawiając męża na pewną śmierć głodową, gdyż chciał on jeść tylko jej kluski. Wiele kobiet próbowało mu pomóc, ale żadne kluski mu nie smakowały. Pewnego dnia wybrał się do miasta na targ, ale zmęczony usiadł pod kościołem św. Idziego i zasnął. We śnie objawiła mu się żona wręczająca garneczek pełen ciepłych kluseczek. Powiedziała mu, że garnek codziennie będzie zapełniał się nową porcją, pod warunkiem, że pozostawi jedną na dnie. Gdy mężczyzna obudził się faktycznie u jego boku spoczywał garnek pełen gorących klusek, więc od razu zabrał się za ich jedzenie. Jednak nie wziął na poważnie słów żony o pozostawieniu jednej na dnie i łakomie pochwycił ostatnią, która wyskoczyła mu z ręki i wylądowała na dachu arkady momentalnie kamieniejąc. Garnek już nigdy nie zapełnił się kluskami.
Na Ostrowie znajduje się także kilka tablic ze zdjęciami jak wyglądała cała okolica po 1945 roku. Daje to sporo do myślenia co zastaliśmy i do jakiego stanu odbudowaliśmy. Można to porównać w pewnym sensie do odbudowy zrujnowanej Warszawy. W 1945 Wrocław został ogłoszony Festung Breslau (z niem. Twierdza Wrocław) przez co Niemcy mieli rozkaz bronić go do ostatka, a z drugiej strony sowieci nie powstrzymywali się w niszczeniu miasta. Można jeszcze dodać, że Wrocław wytrzymał dłużej niż Berlin.


Z Ostrowa zeszliśmy mostem Tumskim. Dość specyficznym. Słynie z tego, że zakochane pary wieszają na nim kłódkę, z reguły z inicjałami i datą związania się. W każdym możliwym miejscu jest zawieszona kłódka. Ciekawe jak bardzo obciążają one sam most, bo te setki tysięcy kłódek swoje waży. Oczywiście nie trzeba targać kłódki ze sklepu. Można się zaopatrzyć na miejscu, ale oczywiście swoje zapłacimy.


Warto przyjść tutaj po zmroku. Ładnie oświetlone budynki kościelne, kościoły robią wrażenie. Także stojąc na moście i oglądając światła przeciwległego brzegu rzeki odbijające się w wodzie mają swój urok.

Po powrocie ze Ślęży ponownie wybraliśmy się na spacer po Wrocławiu i przy okazji spotkaliśmy się ze znajomymi. Tym razem udało nam się pospacerować po Rynku w świetle dziennym, chociaż niezależnie od pory i tak jest tam mnóstwo ludzi. Podziwialiśmy bogato zdobiony Ratusz i kolorowe kamieniczki dookoła w pełnej krasie.

Później skierowaliśmy nasze kroki w kierunku Muzeum Narodowego i Panoramy Racławickiej. W soboty można zwiedzić Muzeum za darmo, niestety jest otwarte tylko do 17 i nie zdążyliśmy na czas. Jeśli zwiedzacie wcześniej Panoramę Racławicką, warto zachować bilet wstępu, gdyż upoważnia on do bezpłatnego wstepu na wystawy stałe do Muzeum Narodowego oraz Muzeum Etnograficznego.
Tuż obok Muzeum znajduje się park im. Juliusza Słowackiego. Warto się nim przespacerować i podziwiać wiekowe drzewa, niektóre gatunki trudno spotkać w innych miejscach. Rośnie tam wielki miłorząb japoński, ale kompletnie zapomniałam w którym miejscu i sporo krążyliśmy po alejkach, by i tak go koniec końców nie znaleźć.
W pogoni za pięknymi kolorami bluszczy, nasze oczy skierowały się na Muzeum Architektury. Ukłony należą się tym, którzy pozwolili pnączom na taką samowolkę.


Chyba nie skłamię, gdy powiem, że Muzeum Narodowe jest najpiękniejszym jesiennym budynkiem w mieście. Trochę szkoda, że dotarliśmy do niego już po zachodzie słońca i zabrakło trochę słonecznego blasku na liściach, ale nadal było widno i udało nam się zrobić kilka zdjęć.


Następny przystanek - Ostrów Tumski.

Ogromna ochota na wyjazd ciągnęła się za nami już od dłuższego czasu. Wyjazd gdziekolwiek, gdyż od czasu urlopu nie byliśmy na żadnej wycieczce. Niestety czasami ciężko coś wymyślić, kiedy pracuje się zmianowo, a weekend jest dość krótki na wyjazd powyżej 200 km. Pierwszy pomysł padł na ponowne odwiedzenie Ślęży. Ale samo wejście na górę to jednak za mało, dlatego pomyśleliśmy aby zrobić bazę we Wrocławiu i dojechać kolejnego dnia na Ślężę. Przy okazji zwiedzilibyśmy miasto, bo choć byliśmy tam kilka razy, to jednak niewiele zobaczyliśmy.
Wyjechaliśmy w piątek dość późno, na nasze nieszczęście. Piątkowe popołudnie to najgorszy czas na wyjazd. Korki spowodowane wypadkiem bardzo opóźniły nasz przyjazd do Wrocławia. Ledwie wyszliśmy na miasto to już się ściemniało. Na szczęście pogoda dopisała, choć prognozowano załamanie od piątku.


Wrocław jest urokliwym miastem, w którym nie nudzą się długie spacery. Zawsze można trafić na ciekawy zakątek, a jesień mieni się mnóstwem barw. Ogromna ilość budynków porośnięta jest wszelkiego rodzaju bluszczami i winobluszczami, które akurat teraz zmieniają kolory i nadają zupełnie nowe oblicze okolicy. Liście mienią się barwami od jasnych żółci, przez róże i czerwienie, po ciemne bordo. Budynki wyglądają zjawiskowo, więc jesienna pora to rewelacyjny czas na zwiedzanie miasta.
Rynek wieczorową porą pełen jest ludzi, turystów i spacerowiczów. Piątkowy wieczór tętni życiem, aż chciałoby się chodzić do późna, bo było zaskakująco ciepło. Niestety następnego dnia trzeba było wstać wcześniej i ogarnąć do wyprawy na Ślężę, ale o tym następnym razem.