Długo zwlekaliśmy z wejściem na Połoninę Caryńską, marzyła nam się taka pogoda jak w zeszłym roku, słoneczna i przyjemna. Wyruszyliśmy dość późno, około godziny 9, gdyż z przeczuciem wróciłam się po kurtkę. Początek dnia zapowiadał się przepięknie, słoneczny i niemal bezchmurny. Na szlaku trochę błota, bo przecież dzień wcześniej trochę padało.




Zaczęliśmy tak jak rok temu, szlakiem czerwonym z Utrzyków Górnych. Idąc teraz mieliśmy porównanie jak się zmieniliśmy jako wędrowcy, jak wygląda aktualnie nasza wydolność i kondycja. O dziwo zauważyliśmy całkiem sporą poprawę, część drogi przez las przeszliśmy z bardzo niewieloma postojami na zadyszkę i ze zdziwieniem stwierdziliśmy, że już zaraz wychodzimy na Połoninę.




I pogoda nadal była dla nas łaskawa, troszkę wiało, ale ciepłe Słońce grzało w plecy. Na szlaku spotkaliśmy niewiele osób, ale im bliżej najwyższego punktu Połoniny, tym było ich więcej. Robiliśmy dużo zdjęć, marzyły mi się takie piękne i letnie jak zeszłoroczne, ale jakby nie patrzeć jesteśmy o miesiąc wcześniej, niż wtedy, więc krajobraz też jest inny. Wszystko zieleniło się soczyście, pachniało ziołami i kwiatami.


Będąc mniej więcej w połowie Połoniny zauważyliśmy coraz większą ilość chmur zbierającą się dookoła i lekkie opady deszczu w dolinkach. Tym razem zdecydowaliśmy się zejść zielonym szlakiem w kierunku Studenckiej Koliby, ale najpierw musimy zdobyć najwyższy punkt Caryńskiej. Pogoda ciągle się pogarszała, ale na szczycie ludzi było bardzo dużo, a i coraz więcej przychodziło czerwonym szlakiem z Brzegów Górnych. Odpoczywając na boku, z dala od gwaru, obserwowaliśmy chmury napływające nad Połoninę Wetlińską.


Po chwili była prawie niewidoczna, a i nad nami zaczęły kłębić się chmury. Raz po raz coś z nich skapnęło. Ruszyliśmy zatem w kierunku naszego zejścia. Chmury dosłownie nas goniły, Połonina znikała nam za plecami, a wiatr się wzmagał. Kurtka zdecydowanie się przydała.

Chatka Puchatka na Połoninie Wetlińskiej

Tą drogą szliśmy jako jedyni. Początek był dość stromy i śliski. W końcu ulewa rozhulała się na dobre i musieliśmy założyć nasze foliowe płaszczyki. Gdybyśmy wiedzieli, że szlak będzie aż tak zalany i zabłocony to zastanowilibyśmy się nad tą drogą, ale nie było już sensu się wracać. Płaszczyki się lekko podarły na ostrych gałęziach jałowców, które gęsto porastały boki ścieżki. Wielkie krzaki jagód kusiły dorodnymi owocami, ale ulewa trwała nadal, a droga jakby nie miała końca. Większość terenu, przez który przechodziliśmy to dawne pola i pastwiska, teraz powoli zarastające drzewostanem. Stare buki są nienaturalnie powyginane i porośnięte guzami, gdyż niegdyś były podgryzane przez zwierzęta wypasające się łąkach.


Na pewno nie będzie zaskakujący fakt, że deszcz całkowicie ustał, gdy zaczęliśmy się zbliżać do końca ścieżki. Ciepłe podmuchy wiatru z łąk lekko nas muskały na ostatniej prostej przed Kolibą.
Z lasu wychodzimy na utwardzoną drogę, w lewo prowadzi ona w kierunku bacówki i ścieżki historycznej do nieistniejącej już miejscowości Caryńskie, w prawo idziemy do Koliby na coś ciepłego do picia i posiłek.



Kolejny raz uciekaliśmy z Połoniny przed deszczem i kolejny raz nie udało nam się uciąć porządnej drzemki na trawie, więc po posiłku zmogło nas zmęczenie i senność. Chwila z zamkniętymi oczami na twardej ławeczce dodała nieco sił przed resztą drogi. Plan mieliśmy wracać autobusem z Bereżków, więc zeszliśmy żółtym szlakiem prowadzącym do pola namiotowego w tejże miejscowości. Ledwie wyszliśmy na szlak, a już się nawkurzaliśmy od ilości błota. Szlak znowu został rozryty przez pojazdy od wyrębu i zrywki drzew, na dodatek  był on połączony ze szlakiem konnym, więc oprócz błota trzeba było uważać na inne niespodzianki. Najbezpieczniej, choć niepoprawnie, szło się bokiem ścieżki przez krzaki. Zabrałam ze sobą spory kawał pnia drzewa z korą, który przydał się jako kładka na strumieniach, na których nie było wygodnych kamieni do przeprawy.



Zawsze odnosiliśmy wrażenie, że w górach wszystko rośnie dorodniejsze, ale byliśmy zadziwieni dorodnością "kurek" (pieprznik jadalny), które rosły na skarpie obok ścieżki. Były one kilka razy większe od tych, które spotykamy w naszych okolicznych lasach. Aż żal było je zostawiać, ale zrobiłaby się z nich miazga.


Bieszczady kryją w sobie dziesiątki nieistniejących już wiosek. Są one teraz tylko punktem zaznaczonym na mapie, stertą niezidentyfikowanych kamieni, wielowiekowymi drzewami czy zdziczałymi krzewami owocowymi. Ile razy przechodziliśmy koło miejsc, w których jeszcze przed wojną tętniło życie. Teraz z rzadka mówią o tym jedynie tabliczki na szlakach i informacje wyczytane w literaturze.


Na przystanku wsłuchiwaliśmy się w trele ptactwa i wpatrywaliśmy się niski lot jaskółek, autobus się lekko spóźniał, ale na nasze szczęście nie musieliśmy w ogóle na niego czekać, bo znowu załapaliśmy się na podwózkę. Jeśli jesteśmy zmotoryzowani i mamy możliwość zabrania kogoś kawałek, to warto to zrobić, jak tylko możemy to staramy się innym pomagać w takim przypadku, a i nam inni też pomagają.

Kto wie ile lat może mieć ta jabłonka, jeszcze nigdy nie widzieliśmy tak potężnego pnia

Tego dnia przeszliśmy 17.5 km, gdyby nie to błoto na zielonym szlaku z Caryńskiej, to byłaby to bardzo przyjemna droga, ale niestety w tym roku nie mogliśmy mieć wszystkiego i dzień bez deszczu byłby cudem.

Kolejny dzień, kolejny raz prognozy pogody nie wyglądają zachęcająco. Ale i tak postanowiliśmy ruszyć na szlak. Tym razem na Bukowe Berdo. Dzień był pochmurny z lekkimi przejaśnieniami, ale wcześniej sporo padało.



Wyruszyliśmy niebieskim szlakiem z punktu Widełki, który ma zmieniony przebieg ze względu na wycinkę i zrywkę drzew. Tego dnia szlak był straszny, zaczynając od przeprawy przez dość wartki strumień, nie było na nim żadnych kładek czy chociażby kamieni, po których można by przeskoczyć. Albo szło się wodą, albo szukało innego miejsca, które okazało się być miękkim i zapadającym błotem. Szorowanie butów poprzedniego wieczora poszło na nic.



Niestety szlak dalej ciągnął się rozrytymi, błotnistymi kałużami niemal do samej granicy Parku Narodowego. Potem tylko miejscami bywało większe lub mniejsze błoto, aż do samego wyjścia na Połoninę.



Wypogodziło się i poprawiła widoczność, dookoła można było zaobserwować poszczególne szczyty: Halicz, Tarnicę, Krzemień i Połoniny: Caryńską i Szeroki Wierch. Choć deszcze padające na Ukrainie mogły powodować lekki niepokój.




Ludzi na szlaku bardzo mało, nie jest jak na Caryńskiej czy na Tarnicy, że maszerują całe wycieczki, ale im bliżej szczytu, tym tych ludzi przewijało się coraz więcej. Bukowe Berdo wygląda inaczej niż pozostałe połoniny, jego boki porośnięte są karłowatymi krzewami jarzębin, w których skrywają się głośno śpiewające ptaki, a na wydeptanej ścieżce pojawiają się tropy racic.




Przechodzimy całe Berdo stając tuż na przeciwko Krzemienia na popas i podziwianie widoków. Niestety z każdą chwilą pogoda na horyzoncie coraz bardziej się psuła. Najpierw przez Tarnicę przewijały się chmury, zaraz potem zaczęło lać na Haliczu. Stwierdziliśmy, że czas najwyższy na powrót tym samym szlakiem. Pomimo uciekania przed deszczem ucięliśmy sobie mała drzemkę w ostatnich promieniach słońca zaraz przed wejściem pod drzewa. Jak to tak być na połoninie i nie zalec na trawce wśród jagód. Ech i znów powrót tymi błotnistymi szlakami.



Bukowe Berdo ma swój klimat, coś specyficznego. Nieco odmienne od Caryńskiej czy Rawek, ale nadal czuć w nim Bieszczady.
Gdzieś w połowie drogi do parkingu jednak złapał nas deszcz. I to z gradem! A co zrobić, trzeba dalej maszerować i to nie tylko błotem, a także strumieniami, które zawsze muszą sobie upodobać spływanie szlakami. Schodząc trochę inaczej niż wchodziliśmy, starym przebiegiem niebieskiego szlaku i dzięki temu znaleźliśmy ruiny starego mostu przerzuconego przez strumień. Oczywiście jak już zeszliśmy przestało padać i wyszło słońce. Jakże by inaczej...


Tego dnia przeszliśmy niemal 20 km, niby nie dużo, ale chodzenie po błocie jest bardziej męczące i oczywiście mniej przyjemne. Ale każda pogoda w górach ma swoje uroki, prawda?

Atak na Rawki. Niestety od samego rana pogoda nas nie rozpieszczała. Pochmurno, ciągle zanosi się na deszcz... Ale nie ma co się rozwodzić. Ruszamy!



Wyruszyliśmy niebieskim szlakiem, z Doliny Rzeczycy, prowadzącym wprost na Wielką Rawkę.  Pierwsze, mniej więcej, dwa kilometry idzie się łagodnie pod górę gęstym lasem. Duża wilgotność, na szlaku delikatne błotko, ale tragedii jeszcze nie ma. Jeszcze... Dokładnie na środku szlaku spotykamy salamandrę. Bardzo rzuca się w oczy przez swoje pomarańczowe plamki. Niezbyt ruchliwa, cóż lepiej jej nie zjadać, ale spokojnie można pstryknąć zdjęcie (ewentualnie dziesięć). Gdzieś w połowie drogi zaczyna się poważne podejście i z małymi przerwami utrzymuje się do samego szczytu. W końcu wychodzimy z ciemnego lasu na polanę, by zaraz wejść ponownie do kolejnego, ale już niższego, bardziej karłowatego.  Na polanie można zaobserwować przemykające obłoczki. Dalej szlak przechodzi w pola jagód (borówek), stąd już ostatnia prosta na sam szczyt. Rok temu wyzwaniem było przejście tego odcinka, gdyż strome podejście zmieniło się w rwący potok.



Wielka Rawka - 1304 m n.p.m. Wietrznie i zimno. Końcówka czerwca a grubo poniżej 10 stopni. Od strony Słowacji idą w naszym kierunku chmury. Jedna chmura przejdzie, chwila przejaśnienia, gdy jest lepsza widoczność, zaraz kolejna przychodzi i nie widać nic. "Chodzimy w chmurze".



Z Rawki udajemy się w stronę Kremenarosa zwanego też Krzemieńcem. Idziemy cały czas pasem granicznym polsko-ukraińskim. Po niecałej godzince docieramy na szczyt Krzemieńca, a chwilę dalej znajduje się trójstyk granic: Polskiej-Słowackiej-Ukraińskiej. Jest tu zakopana też ukraińska kapsuła czasu, do otwarcia w 2031. Niestety od zejścia z Rawki prześladuje nas deszcz i ani na chwilę nie odpuszcza. Ale mimo tego wracamy na Wielką Rawkę, by z niej iść w kierunku Małej Rawki.




Niestety widoczność znacznie się ograniczyła. Tylko na chwilę przebłyskuje Połonina Caryńska, bądź góry po słowackiej stronie. Błoto w lesie między Rawkami jest straszne, nic nie dają krótkie podesty, pniaki i wszelkie gałęzie, wszędzie po bokach szlaku są powydeptywane ścieżki by jako tako dało się je ominąć. Na szczęście potem jest nieco lżej jeśli chodzi o ilości błota, jednak szlak robi się bardziej spadzisty, a po deszczu dodatkowo śliski.




Podziwiamy kaskady stromego wodospadu i pędzimy w kierunku Bacówki. Tuż przed schroniskiem wychodzimy na łąkę i od razu uderza nas przyjemny zapach zieleni i ziół, tak bardzo odmienny od mokrych, butwiejących liści lasu. A przed Bacówką rewelacyjne rozwiązanie - szczotka, którą można nieco oczyścić buty z błota, by nie wnosić go do środka. We wnętrzu ciepło i przyjemnie, pijemy i jemy, odpoczywamy.




Pozostaje nam jeszcze tylko kawałek drogi do parkingu na Przełęczy Wyżniańskiej. Szybki rzut oka na rozkład jazdy autobusów, niestety następny za kilkadziesiąt minut, więc decydujemy się na spacer drogą do samochodu. Na nieszczęście znowu zaczęło lać... Długo nie szliśmy, a Dobra Dusza w samochodzie spytała czy nas gdzieś nie podrzucić. I tak zamiast iść 40 minut w deszczu, szybciutko dotarliśmy do domu.