Pogoda w Bieszczadach nie zawsze dopisuje. Co wtedy robić? Można wybrać się na przejażdżkę kolejką.

Gdy od rana ciągle tylko pada, w góry iść nijak. My wsiedliśmy więc w auto i jedziemy do Majdanu koło Cisnej, na stację Kolejki Wąskotorowej. Stąd można ruszyć w dwóch kierunkach: do Balnicy albo do Przyłupia. Każda trasa liczy około 10km. Można jechać do stacji końcowej i z powrotem albo tylko do stacji końcowej - jak kto woli. My wybraliśmy trasę do Balnicy, jak usłyszeliśmy jest bardziej 'dzika'.


Może na początek delikatny zarys co, gdzie i dlaczego. Kolejka wąskotorowa powstała pod koniec XIX w. przede wszystkim by ułatwić wywóz drewna. Przy okazji transportowano inne towary i organizowano przewóz osób. W celach gospodarczych była wykorzystywana aż do 1994 roku. Powstanie linii kolejowej spowodowało gospodarczy rozwój regionu, gdzie przy trasie zaczęły powstawać tartaki. Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej kolej została poważnie uszkodzona. Odbudowana po II wojnie światowej i przedłużona aż do Moczarnego. Pod koniec lat 70 lokomotywy parowe zaczęto wymieniać na spalinowe. Od 1997 r. działa jako atrakcja turystyczna i z roku na rok przyciąga coraz większą liczbę turystów.



Na głównej stacji w Majdanie znajduje się skansen. W kilku pomieszczeniach  zostały zebrane różne pamiątki związane z kolejką. Od mundurów kolejarzy, narzędzi przez tablice przystanków po różne inne ciekawe przedmioty. Warto pozwiedzać w oczekiwaniu na nasz pociąg.



W końcu nadchodzi czas i wsiadamy do naszego pociągu. Wagony są z reguły otwarte (był tylko jeden zamknięty na cały pociąg). W wagonach są drewniane ławeczki, gdzie można się wygodnie rozsiąść, ale my z reguły staliśmy podziwiając widoki. Wpierw nasza trasa biegła wzdłuż drogi, przecinając liczne strumienie, po czasie odbijamy w bardziej dzikie tereny. Przejeżdżając przez strumienie często widać pozostałości po starych mostach.


Jadąc tą trasą można dostrzec sporo pozostałości po dawnych mieszkańcach: stare rozsypujące się fundamenty, zdziczałe sady, stare drewniane słupy na kable... Kiedyś wszak w całych Bieszczadach mieszkało naprawdę dużo ludzi, teraz pozostały po nich tylko pojedyncze ślady. W końcu docieramy do stacji końcowej w Balnicy, gdzie możemy się rozbić na mały piknik. Zaraz obok jest granica ze Słowacją (dosłownie kilkanaście metrów), biegną tu różne różne szlaki, wzdłuż granicy i przez samą Balnicę. Nic nie stoi na przeszkodzie by na przykład podjechać tutaj i dalej ruszyć na szlak. 





Więcej informacji dotyczących Bieszczadzkiej Kolejki Leśnej na stronie internetowej - http://kolejka.bieszczady.pl

Zapraszamy na naszego FB - https://www.facebook.com/kluskiwedrowne/
Oraz INSTAGRAM - https://www.instagram.com/kluskiwedrowne/

Majówka w Bieszczadach, o czym więcej można pomarzyć? Mimo dość niepokojących prognoz pogody w dniu naszego przyjazdu słońce świeciło wysoko, a na niebie przemykały białe obłoki. Nie zastanawialiśmy się długo i wskoczyliśmy w samochód. Nasz pierwszy cel - opuszczona wieś Krywe z ruiną murowanej cerkwi. Nie mieliśmy jeszcze okazji odwiedzić tego miejsca.


Droga z Zatwarnicy jest straszna, dziurawa i szutrowa, tutaj osoby o słabych nerwach mogą zrezygnować jeśli jadą samochodem, na piechotę to dość długi dystans do pokonania, ale naprawdę warto. W końcu dojeżdżamy do miejsca, gdzie zostawiamy samochód i udajemy się dalej na piechotę. Po krótkim spacerku stoimy na skraju doliny, w której leżała wioska. Widok zapierający dech, wręcz idylliczny. Dookoła zdziczałe drzewa owocowe w pełnym rozkwicie, wypełniające powietrze swoim słodkim zapachem. Aż by się chciało to zamieszkać. Na wzgórzu, górującym pośrodku dolinki znajdują się ruiny cerkwi pw. św. Paraskewii i tam kierujemy swoje kroki. Idąc w dół doliny można odczuć mniejszy przepływ powietrza i zaduch, było cieplej niż na początku drogi, może dlatego to miejsce wybrano do budowy wsi.




Wieś Krywe została założona w pierwszej połowie XVI w. W 1921 roku wg spisu powszechnego mieszkało tu 472 osób. W 1945 wieś została spalona, a mieszkańców wysiedlono albo do ZSRR, albo na ziemie zachodnie Polski. Czyli tak jak wszystkie inne okoliczne wsie. Obecnie znajduje się tu agroturystyka. A według danych jest tu zameldowana jedna osoba ;). Miejsce jest właściwie bezludne, jeśli nie będziemy liczyć wędrujących turystów.
Ponoć wczesną wiosną, gdy jeszcze roślinność nie obudziła się po zimowym śnie, można zauważyć zarysy pozostałości po zabudowaniach.


Ogólnie bardzo urokliwe miejsce. Jest jeszcze szlak prowadzący dalej z Krywego do wsi Tworylne. Niestety nie mieliśmy tym razem na to czasu, gdyż zaczęła zbliżać się burza i coraz wyraźniej było ją słychać. Postanowiliśmy się ewakuować z tej przecudnej doliny. A burza oczywiście poszła bokiem ;)


Wracając zatrzymaliśmy się przy cerkwisku przy nieistniejącej wsi Hulskie nad potokiem Hulskim. Tu także znajdowała się murowana cerkiew, ale jest w znaczniej gorszym stanie i będzie niszczała coraz bardziej z roku na rok. Warto wybrać się w te miejsca, póki istnieje po nich ślad, a nie są już tylko punktem na mapie lub tablicą pamiątkową. Pisaliśmy już o tym miejscu TUTAJ.

W Niedzielę Wielkanocną, gdy większość ludzi zasiadała do śniadania my ruszaliśmy z Walimia na Małą Sowę, a docelowo na Wielką.


Początek żółtego szlaku wiedzie drogą asfaltową, cały czas pod górę, ale nie za stromo, powoli zdobywamy wysokość. W końcu asfalt się kończy obok punktu czerpania wody i dalej posuwamy się już lasem. Tu już pojawiają się lekkie podejścia, a w okolicy szlaku leżą zawalone drzewa. Pniemy się do góry i po dwóch godzinkach jesteśmy na szczycie Małej Sowy - 972 m n.p.m. Teraz spacerkiem zmierzamy na Wielką Sowę, podejść tutaj brak , a widok dookoła przyjemny. I tu spotkała nas mała niespodzianka. W cieniu zalegał jeszcze śnieg. Ba, jeszcze dało się ulepić śnieżkę i się porzucać ;)


Wchodzimy na szczyt, który mierzy 1014 m n.p.m. Nad wszystkim góruje wieża Bismarcka. Wejście na górę kosztuje 6 zł. Rozpościera się z niej całkiem niezły widok. Na samym szczycie krzyżuje się kilka szlaków, wejście każdym z nim zakończone jest drewnianą bramą. Na górze znajduje się sporo miejsca by sobie odpocząć, zrobić piknik. Ludzi zebranych tutaj jest sporo. Są wędrowcy, spacerowicze, rowerzyści, zwierzęta.


Po długiej przerwie ruszamy powoli dalej. Ruszamy w kierunku schroniska Sowa, ale trochę dookoła przez Kozie Siodło, ot by trochę więcej pochodzić ;) Chwilę odpoczywamy pod schroniskiem i schodzimy dalej do przełęczy Sokolej. Z niej, by nie iść główną drogą, ruszamy dalej czerwonym szlakiem w kierunku Grządek. Idziemy łąkami i aż się prosi by zrobić sobie drzemkę ;) Widoki ładne, zielona trawka, słonko świeci - czego chcieć więcej. Powoli idziemy dalej, w końcu schodząc ze szlaku i ruszamy dróżką prosto na Walim.






I tak kończy się nasza Wielkanoc. Poniedziałek pozostawiamy sobie na powrót. Jedni spędzili święta przy stole, my postanowiliśmy zrobić coś innego niż zwykle.