Podróż do Japonii to nasze takie małe marzenie, ale raczej zaliczające się do tych odległych. Namiastkę japońskiego piękna znaleźliśmy w ogrodzie. Już dawno temu mieliśmy plan odwiedzenia go, ale bardzo deszczowa aura pokrzyżowała nasze plany. Tym razem także troszkę padało, ale powiedzieliśmy sobie "teraz albo nie wiem kiedy będziemy mieli kolejną okazję".
I tak oto, jesienną porą, zawitaliśmy do wrocławskiego Ogrodu Japońskiego. Nie jest trudno do niego trafić, znajduje się tuż za Pergolą przy Hali Stulecia, a wejściówka kosztuje raptem kilka złotych.
Jak opisać to miejsce? Dla mnie to ogród marzeń! Co więcej pisać, jeśli lubicie Japonię to koniecznie się tam wybierzcie. Niech zdjęcia mówią same za siebie.

Wrocław nazywany jest miastem stu mostów i nie jest to określenie przesadzone. Przez miasto przepływa rzeka Odra, jej poboczne kanały oraz liczne dopływy, a na wodach wytworzyły się, naturalnie lub sztucznie, wyspy. W języku staropolskim wyspy na rzece nazywano ostrowami, stąd wzięła się nazwa Ostrów Tumski. Obecnie nie jest on już wyspą, gdyż koryto rzeki zostało zasypane, za jego pozostałość można uznać jeziorko znajdujące się w Ogrodzie Botanicznym.


Ostrów Tumski jest najstarszą zabytkową częścią miasta. Znajdują się tu liczne obiekty sakralne w tym najstarszy, zachowany w oryginalnym stanie - kościół św. Idziego z pierwszej połowy XII w. Największe wrażenie robi archikatedra św. Jana Chrzciciela zbudowana w stylu gotyckim. Po zmierzchu jest pięknie oświetlona.


Wracając do kościółka św. Idziego, znajduje się tam miejsce, które odkryliśmy przypadkiem przeglądając mapę. Ale po prostu musieliśmy się tam wybrać - bo co to za Kluski, które nie odwiedziły Bramy Kluskowej! Brama łączy kościół św. Idziego i Dom Kapituły Katedralnej. Ale tak właściwie dlaczego Kluskowa?


Wiąże się z tą nazwą legenda o pewnym małżeństwie. Mąż był ogromnym łasuchem, a jego żona gotowała najlepsze kluski, prawdopodobnie śląskie. Niestety kobieta zachorowała poważnie i niedługo później zmarła zostawiając męża na pewną śmierć głodową, gdyż chciał on jeść tylko jej kluski. Wiele kobiet próbowało mu pomóc, ale żadne kluski mu nie smakowały. Pewnego dnia wybrał się do miasta na targ, ale zmęczony usiadł pod kościołem św. Idziego i zasnął. We śnie objawiła mu się żona wręczająca garneczek pełen ciepłych kluseczek. Powiedziała mu, że garnek codziennie będzie zapełniał się nową porcją, pod warunkiem, że pozostawi jedną na dnie. Gdy mężczyzna obudził się faktycznie u jego boku spoczywał garnek pełen gorących klusek, więc od razu zabrał się za ich jedzenie. Jednak nie wziął na poważnie słów żony o pozostawieniu jednej na dnie i łakomie pochwycił ostatnią, która wyskoczyła mu z ręki i wylądowała na dachu arkady momentalnie kamieniejąc. Garnek już nigdy nie zapełnił się kluskami.
Na Ostrowie znajduje się także kilka tablic ze zdjęciami jak wyglądała cała okolica po 1945 roku. Daje to sporo do myślenia co zastaliśmy i do jakiego stanu odbudowaliśmy. Można to porównać w pewnym sensie do odbudowy zrujnowanej Warszawy. W 1945 Wrocław został ogłoszony Festung Breslau (z niem. Twierdza Wrocław) przez co Niemcy mieli rozkaz bronić go do ostatka, a z drugiej strony sowieci nie powstrzymywali się w niszczeniu miasta. Można jeszcze dodać, że Wrocław wytrzymał dłużej niż Berlin.


Z Ostrowa zeszliśmy mostem Tumskim. Dość specyficznym. Słynie z tego, że zakochane pary wieszają na nim kłódkę, z reguły z inicjałami i datą związania się. W każdym możliwym miejscu jest zawieszona kłódka. Ciekawe jak bardzo obciążają one sam most, bo te setki tysięcy kłódek swoje waży. Oczywiście nie trzeba targać kłódki ze sklepu. Można się zaopatrzyć na miejscu, ale oczywiście swoje zapłacimy.


Warto przyjść tutaj po zmroku. Ładnie oświetlone budynki kościelne, kościoły robią wrażenie. Także stojąc na moście i oglądając światła przeciwległego brzegu rzeki odbijające się w wodzie mają swój urok.

Po powrocie ze Ślęży ponownie wybraliśmy się na spacer po Wrocławiu i przy okazji spotkaliśmy się ze znajomymi. Tym razem udało nam się pospacerować po Rynku w świetle dziennym, chociaż niezależnie od pory i tak jest tam mnóstwo ludzi. Podziwialiśmy bogato zdobiony Ratusz i kolorowe kamieniczki dookoła w pełnej krasie.

Później skierowaliśmy nasze kroki w kierunku Muzeum Narodowego i Panoramy Racławickiej. W soboty można zwiedzić Muzeum za darmo, niestety jest otwarte tylko do 17 i nie zdążyliśmy na czas. Jeśli zwiedzacie wcześniej Panoramę Racławicką, warto zachować bilet wstępu, gdyż upoważnia on do bezpłatnego wstepu na wystawy stałe do Muzeum Narodowego oraz Muzeum Etnograficznego.
Tuż obok Muzeum znajduje się park im. Juliusza Słowackiego. Warto się nim przespacerować i podziwiać wiekowe drzewa, niektóre gatunki trudno spotkać w innych miejscach. Rośnie tam wielki miłorząb japoński, ale kompletnie zapomniałam w którym miejscu i sporo krążyliśmy po alejkach, by i tak go koniec końców nie znaleźć.
W pogoni za pięknymi kolorami bluszczy, nasze oczy skierowały się na Muzeum Architektury. Ukłony należą się tym, którzy pozwolili pnączom na taką samowolkę.


Chyba nie skłamię, gdy powiem, że Muzeum Narodowe jest najpiękniejszym jesiennym budynkiem w mieście. Trochę szkoda, że dotarliśmy do niego już po zachodzie słońca i zabrakło trochę słonecznego blasku na liściach, ale nadal było widno i udało nam się zrobić kilka zdjęć.


Następny przystanek - Ostrów Tumski.

To nie było nasze pierwsze wejście na Ślężę, ale wspomnienie z tego pierwszego pozostawiam na inny raz.
Nie spieszyło nam się z wyjazdem z miasta, Ślęża nie jest aż tak wymagającym szczytem, wystarczy wygospodarować kilka godzin na wejście i zejście. Jednak dla widoku rozpościerającego się ze szczytu warto się tam wybrać, będąc w okolicy.
Szlak "żółty" z Przełęczy Tąpadła, którym zdecydowaliśmy się wejść tym razem, jest zwykłą drogą wyłożoną kamieniem, dlatego czasami można natrafić na jadący samochód. Poza tym znajduje się tam wiele szlaków idealnych dla aktywności rowerowej (a także narciarskiej w porze zimowej), więc na to należy zwrócić uwagę i uważać aby nie stwarzać zagrożenia dla nikogo. Wiadomo jak czasami zachowują się "turyści" w górach, nie ważne jakiej wysokości. Troska o bezpieczeństwo, swoje oraz innych, oczywiście należy również do rowerzystów, nikt nie chciałby doświadczyć bliskiego spotkania ze zjeżdżającym rowerem.

Masyw Ślęży w przeważającej części jest porośnięty buczyną. Jesienną porą cała ściółka pokryta jest rudo-brązwymi liśćmi. Wyglądało to przepięknie i mieliśmy wielkie szczęście, że dzień był bardzo pogodny, a liście suche. Ich szelest czasami zagłuszał głos.

Na szczycie znajduje się kościół, w którym regularnie są odprawiane msze. Szlak żółty jest zarazem Drogą Krzyżową z kapliczkami umiejscowionymi na drzewach. Na górze jest również zagospodarowana przestrzeń na ognisko, wiata z ławeczkami i stołami, a w schronisku można coś zjeść i wypić. Dodatkowo jest tam również wieża widokowa, która zapewnia piękny widok na całą okolicę, przy dobrej pogodzie i widoczności bez problemu można dojrzeć najwyższy budynek Wrocławia - Sky Tower.



Na Nasze zejście obraliśmy tym razem szlak "niebieski". Jest zdecydowanie bardziej malowniczy, prowadzi często przez sterty ogromnych głazów i gdyby nie częste oznaczenia, łatwo można zgubić drogę. Choć i nam sie udało raz zgubić szlak, ale to wina przewróconego drzewa, które obeszliśmy ze złej strony, nie widząc potem dalszych oznaczeń.

    Ślęża. Prastare miejsce słowiańskiego kultu, gdzie ponoć nasi przodkowie oddawali cześć bogom. Może wysokość nie jest zbyt imponująca (718m n.p.m.) i trzeba się trochę natrudzić by na nią wejść, ale widok rekompensuje wszystko.
    Masyw Ślęży w skład którego wchodzi najwyższy szczyt - omawiana Ślęża i kilka pomniejszych wyniesień (Wieżyca, Radunia) znajduje się 40km od Wrocławia. Dobrze widoczna z autostrady A4, zwłaszcza dzięki wieży telewizyjnej, która skutecznie psuje widok.

Widok z autostrady A4

    Właśnie jeżdżąc dość często autostradą widzieliśmy szczyt w oddali, aż w końcu postanowiliśmy go zdobyć. Wierzy się, że jest to święta góra Słowian, zwana też słowiańskim Olimpem. Okolica znana jest z rzeźb kultowych, najbardziej niedźwiedzia, który stał się symbolem samej góry. Dla nas wygląda bardziej jak świnka morska na długich łapkach, ale każdy widzi to co chce :). Ponadto odnaleziono też strożytne wały kultowe ułożone z kamieni. Popularniejsza teoria mówi, że oddzielały one strefę sacrum od profanum, gdzie odprawiano rytułały ku czci słońca. Natomiast na innym szczycie masywu, Raduni, odprawiano rytułały ku czci księżyca. Inna, mało popularna, teoria mówi, że wały odgradzały pastwiska, gdzie ludzie hodowali zwierzęta (kiedyś góra była bezdrzewna)
Na początku XII w. na szycie góry ufundowano klasztor, który póżniej przeniesiono. Następnie był zamek, który koniec końców też zostały porzucony w XV w. i popadł w ruinę. Dopiero w XIX w. wybudowano na górze kościół istniejący do dzisiaj i mniejwięcej w tym samym czasie powstało schronisko dla turystów (do dziś stoi jego 3 wersja).

Droga na szkalu "żółtym"

    Na szczyt można zasadniczo wejść dwoma głównymi szlakami: od północy z Sobótki - przez Wieżycę (bądź ją omijając) albo od południa z przełęczy Tąpadła.
Trasa "północna" jest bardziej urokliwa; wieża Bismarcka na Wieżycy, na której jest punkt widokowy, rzeźby kultowe po drodze, źródełka. "Południowa" za to jest krótsza- trochę ponad godzinka z postojami na robienie zdjęć.

Kamienna rzeźba kultowa

    Natomiast widok ze szczytu... Góra nagle wynurzająca się z płaskiego terenu ponad 500m (wyniesienie) zapewnia naprawdę wspaniałe widoki. Gdy w górach wejdziesz na jakiś szczyt, nawet najwyższy, widok często przysłaniają inne góry (co też jest wspaniałe) tutaj nic go nie ogranicza. Sięgasz wzrokiem tak daleko jak tylko możesz. Jesteś wysoko ponad wszystkim, dokładnie wszystko widzisz; pola, łąki, miasteczka, gdzieniegdzie wzgórza wyrastające z tej płaskości, widok nieporównywalny z żadnym innym.