To nie było nasze pierwsze wejście na Ślężę, ale wspomnienie z tego pierwszego pozostawiam na inny raz.
Nie spieszyło nam się z wyjazdem z miasta, Ślęża nie jest aż tak wymagającym szczytem, wystarczy wygospodarować kilka godzin na wejście i zejście. Jednak dla widoku rozpościerającego się ze szczytu warto się tam wybrać, będąc w okolicy.
Szlak "żółty" z Przełęczy Tąpadła, którym zdecydowaliśmy się wejść tym razem, jest zwykłą drogą wyłożoną kamieniem, dlatego czasami można natrafić na jadący samochód. Poza tym znajduje się tam wiele szlaków idealnych dla aktywności rowerowej (a także narciarskiej w porze zimowej), więc na to należy zwrócić uwagę i uważać aby nie stwarzać zagrożenia dla nikogo. Wiadomo jak czasami zachowują się "turyści" w górach, nie ważne jakiej wysokości. Troska o bezpieczeństwo, swoje oraz innych, oczywiście należy również do rowerzystów, nikt nie chciałby doświadczyć bliskiego spotkania ze zjeżdżającym rowerem.

Masyw Ślęży w przeważającej części jest porośnięty buczyną. Jesienną porą cała ściółka pokryta jest rudo-brązwymi liśćmi. Wyglądało to przepięknie i mieliśmy wielkie szczęście, że dzień był bardzo pogodny, a liście suche. Ich szelest czasami zagłuszał głos.

Na szczycie znajduje się kościół, w którym regularnie są odprawiane msze. Szlak żółty jest zarazem Drogą Krzyżową z kapliczkami umiejscowionymi na drzewach. Na górze jest również zagospodarowana przestrzeń na ognisko, wiata z ławeczkami i stołami, a w schronisku można coś zjeść i wypić. Dodatkowo jest tam również wieża widokowa, która zapewnia piękny widok na całą okolicę, przy dobrej pogodzie i widoczności bez problemu można dojrzeć najwyższy budynek Wrocławia - Sky Tower.



Na Nasze zejście obraliśmy tym razem szlak "niebieski". Jest zdecydowanie bardziej malowniczy, prowadzi często przez sterty ogromnych głazów i gdyby nie częste oznaczenia, łatwo można zgubić drogę. Choć i nam sie udało raz zgubić szlak, ale to wina przewróconego drzewa, które obeszliśmy ze złej strony, nie widząc potem dalszych oznaczeń.

    Ślęża. Prastare miejsce słowiańskiego kultu, gdzie ponoć nasi przodkowie oddawali cześć bogom. Może wysokość nie jest zbyt imponująca (718m n.p.m.) i trzeba się trochę natrudzić by na nią wejść, ale widok rekompensuje wszystko.
    Masyw Ślęży w skład którego wchodzi najwyższy szczyt - omawiana Ślęża i kilka pomniejszych wyniesień (Wieżyca, Radunia) znajduje się 40km od Wrocławia. Dobrze widoczna z autostrady A4, zwłaszcza dzięki wieży telewizyjnej, która skutecznie psuje widok.

Widok z autostrady A4

    Właśnie jeżdżąc dość często autostradą widzieliśmy szczyt w oddali, aż w końcu postanowiliśmy go zdobyć. Wierzy się, że jest to święta góra Słowian, zwana też słowiańskim Olimpem. Okolica znana jest z rzeźb kultowych, najbardziej niedźwiedzia, który stał się symbolem samej góry. Dla nas wygląda bardziej jak świnka morska na długich łapkach, ale każdy widzi to co chce :). Ponadto odnaleziono też strożytne wały kultowe ułożone z kamieni. Popularniejsza teoria mówi, że oddzielały one strefę sacrum od profanum, gdzie odprawiano rytułały ku czci słońca. Natomiast na innym szczycie masywu, Raduni, odprawiano rytułały ku czci księżyca. Inna, mało popularna, teoria mówi, że wały odgradzały pastwiska, gdzie ludzie hodowali zwierzęta (kiedyś góra była bezdrzewna)
Na początku XII w. na szycie góry ufundowano klasztor, który póżniej przeniesiono. Następnie był zamek, który koniec końców też zostały porzucony w XV w. i popadł w ruinę. Dopiero w XIX w. wybudowano na górze kościół istniejący do dzisiaj i mniejwięcej w tym samym czasie powstało schronisko dla turystów (do dziś stoi jego 3 wersja).

Droga na szkalu "żółtym"

    Na szczyt można zasadniczo wejść dwoma głównymi szlakami: od północy z Sobótki - przez Wieżycę (bądź ją omijając) albo od południa z przełęczy Tąpadła.
Trasa "północna" jest bardziej urokliwa; wieża Bismarcka na Wieżycy, na której jest punkt widokowy, rzeźby kultowe po drodze, źródełka. "Południowa" za to jest krótsza- trochę ponad godzinka z postojami na robienie zdjęć.

Kamienna rzeźba kultowa

    Natomiast widok ze szczytu... Góra nagle wynurzająca się z płaskiego terenu ponad 500m (wyniesienie) zapewnia naprawdę wspaniałe widoki. Gdy w górach wejdziesz na jakiś szczyt, nawet najwyższy, widok często przysłaniają inne góry (co też jest wspaniałe) tutaj nic go nie ogranicza. Sięgasz wzrokiem tak daleko jak tylko możesz. Jesteś wysoko ponad wszystkim, dokładnie wszystko widzisz; pola, łąki, miasteczka, gdzieniegdzie wzgórza wyrastające z tej płaskości, widok nieporównywalny z żadnym innym.

Ogromna ochota na wyjazd ciągnęła się za nami już od dłuższego czasu. Wyjazd gdziekolwiek, gdyż od czasu urlopu nie byliśmy na żadnej wycieczce. Niestety czasami ciężko coś wymyślić, kiedy pracuje się zmianowo, a weekend jest dość krótki na wyjazd powyżej 200 km. Pierwszy pomysł padł na ponowne odwiedzenie Ślęży. Ale samo wejście na górę to jednak za mało, dlatego pomyśleliśmy aby zrobić bazę we Wrocławiu i dojechać kolejnego dnia na Ślężę. Przy okazji zwiedzilibyśmy miasto, bo choć byliśmy tam kilka razy, to jednak niewiele zobaczyliśmy.
Wyjechaliśmy w piątek dość późno, na nasze nieszczęście. Piątkowe popołudnie to najgorszy czas na wyjazd. Korki spowodowane wypadkiem bardzo opóźniły nasz przyjazd do Wrocławia. Ledwie wyszliśmy na miasto to już się ściemniało. Na szczęście pogoda dopisała, choć prognozowano załamanie od piątku.


Wrocław jest urokliwym miastem, w którym nie nudzą się długie spacery. Zawsze można trafić na ciekawy zakątek, a jesień mieni się mnóstwem barw. Ogromna ilość budynków porośnięta jest wszelkiego rodzaju bluszczami i winobluszczami, które akurat teraz zmieniają kolory i nadają zupełnie nowe oblicze okolicy. Liście mienią się barwami od jasnych żółci, przez róże i czerwienie, po ciemne bordo. Budynki wyglądają zjawiskowo, więc jesienna pora to rewelacyjny czas na zwiedzanie miasta.
Rynek wieczorową porą pełen jest ludzi, turystów i spacerowiczów. Piątkowy wieczór tętni życiem, aż chciałoby się chodzić do późna, bo było zaskakująco ciepło. Niestety następnego dnia trzeba było wstać wcześniej i ogarnąć do wyprawy na Ślężę, ale o tym następnym razem.

Kim są Kluski? Zaczęło się niewinnie, od dwóch... świnek morskich. Zdarzało się nam mówić o nich Kluski, a skoro one są kluskami, to ich opiekunowie także. No i zostaliśmy Kluskami, dużymi. Najczęściej podróżujemy we dwoje, ale gdy sytuacja tego wymaga, towarzyszą nam te dwie mniejsze. Tak oto powstały Kluski Wędrowne.
Nie jesteśmy maniakami podróżowania, choć gdybyśmy mieli taką możliwość, to zapewne byśmy nimi byli. Ot lubimy zwiedzać nowe miejsca, przecierać szlaki, podziwiać piękno natury i architektury. Mamy na swoim koncie już kilka większych wyjazdów, kilka mniejszych. Naszym celem jest Polska, bo mimo tego że na świecie jest wiele cudownych miejsc, to Polska wcale nie ma się czego wstydzić. Jest tu wiele pięknych zakątków, które widzieliśmy i które jeszcze musimy odkryć.
Ta strona będzie Naszym pamiętnikiem z podróży, miejscem gdzie podzielimy się z innymi naszymi przygodami, bo pamięć czasem zawodna jest i z biegiem czasu mogą nam umknąć pewne drobiazgi. Może pomożemy komuś odkryć piękno Polski i tak jak my zakocha się w niej.

Mam nadzieję, iż wkrótce pojawią się Nasze pierwsze wspomnienia z minionych wycieczek.