Kolejnego dnia w Bieszczadach, pogoda wciąż nie dopisywała. Nie padało, ale wciąż było pochmurno. Dlatego odwlekaliśmy wędrówki w górach i wykorzystaliśmy czas na wycieczkę po nieco dalszej okolicy. W drodze do Sanoka postanowiliśmy zahaczyć o ruiny zamku Sobień.


Wzmianki dotyczące powstania warowni sięgają XIII wieku, a w XIV wieku stał już murowany zamek. Władysław Jagiełło nadał go rodowi Kmitów, których nazwisko szeroko znane jest w obszarze bieszczadzkim, gdyż w ich posiadaniu znajdowało się wiele okolicznych wsi.


Dziś po zamku zostało niewiele. Ząb czasu i natura powoli pochłania to miejsce. Możemy sobie wyobrażać jak wyglądał w czasie swojej świetności. Obecnie ruiny znajdują się na terenie rezerwatu przyrodniczego "Góra Sobień", dodatkowo zrobiony jest taras widokowy z którego rozpościera się panorama na dolinę Sanu.
Miejsce zdecydowanie warte zobaczenia.

Jesień w Bieszczadach.
W tym roku postanowiliśmy wygospodarować trochę wolnego by odwiedzić je właśnie o tej porze. Niestety odległość robi swoje, przez co w zasadzie dwa dni odpadają na przyjazd i wyjazd, a na chodzenie po górach i zwiedzanie zostaje jeszcze mniej czasu.
Wybraliśmy się na początku października, gdy pogoda nie jest jeszcze tak nieprzewidywalna a jednocześnie drzewa coraz bardziej się złocą.


Pierwszego dnia, na rozgrzewkę wybraliśmy Dwernik Kamień. Podobno rozciąga się z niego piękna panorama na Połoninę Wetlińską. Podobno, bo nam nie dane było nic z niego zobaczyć. Pechowa pogoda z lata wciąż trwała. Ruszyliśmy szlakiem z Nasicznego. Droga prosta, łatwa, w sam raz na rozgrzewkę. Sama góra też nie jest za wysoka - 1004m n.p.m. ale nie o wysokość tu chodzi. Można również ruszyć na szczyt z Zatwarnicy, ale tą trasą ruszymy być może innym razem. Zanim się obejrzeliśmy byliśmy już na szczycie.


Widok niestety nie był zbyt imponujący. Dookoła nas rozciągały się szare chmury ograniczając znacznie widok. W dodatku na szczycie zaczęło mocno wiać (ale co to znaczy silny wiatr mieśmy dopiero się przekonać...) co jeszcze bardziej przyśpieszyło nasz powrót na dół. Choć widok na Połoninę Wetlińską był dość marny (by nie powiedzieć, że żaden) to schodząc trochę niżej, po drugiej stronie góry rozciągał się całkiem interesujący (i o wiele dalszy) widok na pasmo Otrytu, którym też chcielibyśmy się kiedyś przejść. Ach tyle planów, tyle do zobaczenia, a czasu ciągle mało. Na górze znajdują się też pozostałości okopów z I wojny światowej, ale coś nie mogliśmy ich zbytnio dostrzec. Cóż, mają już dobre sto lat, nic dziwnego, że mogły się wtopić w otoczenie.






Zaczątek października był dla nas dość smutny, za Tęczowy Most odeszły Nasze Kluski. Ciężko jest się pozbierać i cieszyć górami, gdy smutek rozdziera serce...

Zapraszam na naszego FB
Oraz Instagram

Wszystko co dobre, szybko się kończy. Także nasz pobyt w Bieszczadach. Wędrówka na Halicz kolejny raz nas totalnie przemoczyła i następny dzień poświęciliśmy na suszenie naszych butów. Poprzedniego dnia wieczorem i w nocy przeszły przez Bieszczady bardzo intensywne burze, a z rana można było przeczytać wiele wiadomości o zawalonych drzewach i rzekach błota, które spłynęły na drogi całkowicie je blokując na wiele godzin. Mimo tego i tak wskoczyliśmy w samochód i pojechaliśmy w  okolicę. Te wartkie strumienie płynące przy drodze zmieniły się w mętne rzeki, a brzegi porośnięte trawą były mocno wymyte.

Uwielbiam te zamglone lasy

Ponownie skierowaliśmy się na Muczne, ale już nie do żubrów, pojechaliśmy dalej - na kraniec naszego polskiego świata. Rozważaliśmy spacer szlakiem opuszczonych wiosek i do źródeł Sanu, ale finalnie zrezygnowaliśmy, po tej intensywnej nocnej ulewie szlak na pewno nie był zachęcający do wędrówek, zostawiamy to miejsce na przyjemniejszą pogodę.


Zatrzymaliśmy się przy drodze i obserwowaliśmy graniczny San. Choć w znanej piosence KSU świat się kończy w Sokolikach, a dalej tylko las, to stojąc tam, przy granicy widać coś zupełnie innego. Łąki, pola, a pewnie z dobrego punktu widokowego może i zabudowania czy pociąg sunący po ukraińskich torach.


Wracając zatrzymaliśmy się nad potokiem Roztoki, gdzie obok współczesnego mostu znajdują się kamienne filary, które niegdyś dźwigały most dla kolejki wąskotorowej. Kawałek dalej jest też miejsce widokowe, ale my pojechaliśmy do cerkwi w Smolniku. To miejsce jest piękne, samotna świątynia na wzniesieniu. Zjeżdżając na główną drogę usłyszeliśmy dziwny chlupot, zatrzymaliśmy się i w potoku Smolniczek robił się malutki "gejzer". Pierwszy raz coś takiego zaobserwowaliśmy i nadal nie mamy pojęcia co to było. Czy ktoś wpompowywał wodę, czy w dnie było jakieś źródełko, które zaczęło wydawać wodę ze zwiększoną siłą po nocnej ulewie. Ciekawe i zastanawiające.




Dzień spędziliśmy na relaksie, nastawiając się jak najneutralniej do wyjazdu. Choć pogoda nam nie dopisała, tak jakbyśmy tego oczekiwali, ale wciąż było pięknie i wielokrotnie będziemy wracać wspomnieniami do tamtych dni. Najbardziej żałujemy pochmurnych nocy, nie mogliśmy doczekać się obserwacji bieszczadzkiego nocnego nieba, gwiazdy wręcz oślepiają blaskiem. Nie przesadzone jest określenie Bieszczadów jako najciemniejszy punkt na mapie Polski. Bez latarki pod ręką ani myśl wyjść po zmroku w Ustrzykach Górnych. Po raz ostatni z nadzieją wyjrzałam przez okno, ale nad głową tylko chmury i nagle błysk gdzieś wśród drzew. I znowu ciemność. Na myśl od razu przyszły błędne ogniki prowadzące nieuważnych wędrowców na manowce. Po chwili zaczęło się ich pojawiać więcej, już nie było mowy o przewidzeniu. Rozpoczął się taniec świetlików i raz po raz błyskały w trawie i krzakach. Pierwszy raz miałam okazję obserwować te owady. I choć gwiazd na niebie nie było widać, to te w trawie dawały popis.

Dzień wcześniej tu było sucho

Poranek dnia kolejnego był smutny, spędzony na leniwym śniadaniu i pakowaniu. Było pochmurno i mżyło. Żal było jechać, ale jeszcze tu wrócimy.



Podsumowując przez te kilka dni przeszliśmy ponad 70 km, a nasza prędkość to około 3km/h. Nie jesteśmy jakimiś wyczynowcami, idziemy swoim tempem - na tyle szybko, aby się nie zamęczać, na tyle wolno, aby podziwiać otaczające piękno.

Spotkaliśmy na poboczu pisklę, prawdopodobnie drozda. Krzyczało z głodu, ale smutne było to, że leżało na ziemi, a nie w gnieździe - nie było dobrze opierzone jeszcze. Zlitowałam się i dałam mu muchę, którą pochłonął jakby w brzuszku miał czarną dziurę i po chwili krzyczał do mnie, że chce więcej, a much brak w pobliżu. Zauważyliśmy dorosłego drozda, który czaił się w gałęziach z dziobem pełnym dorodnych dżdżownic. To musiał być jego rodzic, więc odetchnęliśmy z ulgą, bo pisklak nie był pozostawiony na pastwę losu i odeszliśmy na tyle, by dalej obserwować porę karmienia. Współczuję ptasim rodzicom tak żarłocznego potomstwa.

Mimo że pogoda dalej nie rozpieszczała postanowiliśmy ruszyć na naszą kolejną trasę. Chmury nisko wiszą, nie widać ani połonin, Rawek, dosłownie nic.


Dzisiejsza zaplanowana trasa wiodła dookoła Tarnicy z Wołosatego przez przełęcz Bukowską, Rozsypaniec, Halicz, Tarnicę i powrót do Wołosatego. Pomimo nieciekawej pogody na szczęście nie pada.

Do serca przytul pnia

To drzewo widziało zapewne początek życia tutaj oraz jego koniec

Zaczynamy od cerkwiska w Wołosatem. Ogólnie Wołosate jest to stara wieś (ma co najmniej kilka wieków). W 1931 roku  mieszkało tu ponad tysiąc osób. Ciężko to sobie wyobrazić patrząc na dzisiejszy wygląd wsi z paroma domami ma krzyż. Cały region Bieszczadów sto lat temu o wiele bardziej zaludniony nic obecnie. Ale w trakcie i po II WŚ ludność została wysiedlona, a wieś zniszczona. Spotkał ją los wielu innych wsi bieszczadzkich. Zaskakujące jest to, że w tej cerkwi ołtarz zawierał wizerunek krzyża katolickiego i prawosławnego. To daje obraz tego, że dawniej nie było podziałów na wyznania, wszyscy wierni mogli się spotykać w jednej świątyni.

Starorzecze Wołosatki pełne narybku

Ruszamy dalej starą rozpadającą się drogą. Posuwamy się nią w zasadzie aż do przełęczy Bukowskiej. Podejście łatwe, łagodne, ale cały czas pod górę i tak wychodzimy na przełęcz. Wraz ze wzrostem wysokości coraz bardziej wchodzimy w chmury. Albo chmury przechodzą przez nas, zależy jak patrzeć. Po małym odpoczynku na przełęczy ruszamy dalej.

Rozsypaniec?

Wychodzimy na otwartą przestrzeń i tu się dopiero zaczyna. Widoczność maksymalnie 20m. Mleko. Przez grzbiet pasma przewala się chmura za chmurą, wieje strasznie. Mimo że nie pada, wilgotność ma chyba 100%. Wszystko robi się mokre. Cały czas wieje z prawej strony, więc ubrania po tej stronie mokną w oczach dosłownie. Dochodzimy chyba do Rozsypańca (ciężko powiedzieć, za wiele nie widać) i ruszamy dalej. Na Haliczu chociaż jest tabliczka to przynajmniej wiemy, że już dotarliśmy. Przy ładnej pogodzie widoki muszą być tu naprawdę ładne... Unikaliśmy robienia zdjęć, bo aparat i telefony momentalnie wilgotniały po wyjęciu. Naszą pozycję sprawdzaliśmy na telefonie skryci pod namiotem z peleryny przeciwdeszczowej.




Ruszamy w zasadzie dalej, na szczycie tak wieje, że nawet nie myślimy o zatrzymaniu. Tempo mamy naprawdę niezłe. Tak szybko chyba jeszcze nie szliśmy na żadnym szlaku. Przechodzimy Kopę Bukowską i w wiacie przy przełęczy Goprowskiej robimy dłuższą przerwę. Zaraz za nią zaczynają się schody na przełęcz pod Tarnicą. Najbardziej męczący odcinek całej trasy. I to po schodach... Choć gdyby nie one pewnie nie dałoby się tędy podejść. W końcu docieramy pod Tarnicę. Wiemy, że tam jest, rok wcześniej na niej byliśmy. Teraz jej ani widu, ani słychu. Odpuszczamy sobie wchodzenie na nią, bo i tak nic nie będzie widać. Nawet krzyża. Ruszamy w dół, cali przemoknięci po tej trasie. Na znakach napisane jest, że zejście trwa godzinę. Po 40 min byliśmy w Wołosatem. Po takiej trasie postanowiliśmy udać się na jedyną pizzę w promieniu kilkudziesieciu (?) kilometrów. Ha, pizza na krańcu świata, nic lepszego nie może być po długim dniu w górach.

Źródło i polany czosnku niedźwiedziego

Starorzecze Wołosatki

Wołosatka

To był nasz ostatni dzień spędzony na górskiej wędrówce. Ogromną szkodą był brak pogody, a widoki jakie rozpościerałyby się dookoła mogliśmy sobie jedynie wyobrażać. Wędrowaliśmy tego dnia niemal 20 km i była to chyba najszybsza trasa, nasza prędkość to ponad 3km/h, ale zapewne byłoby to nieco więcej, gdyż nie zatrzymywałam czasu w przerwach na odpoczynek.