Na Wielkanoc postanowiliśmy zrobić coś innego od corocznego objadania się i wybraliśmy się trochę pozwiedzać i pochodzić w górach. Wybór padł na Góry Sowie. Raczej małe pasmo, niezbyt popularne, ale kryjące na pewno wiele niespodzianek. Teren z bogatą przeszłością; tędy przechodziły szlaki handlowe przez Sudety, wydobywano kruszce (jak to się mówi, można tu znaleźć całą tablicę Mendelejewa), budowano twierdze, a i Niemcy podczas drugiej wojny światowej tworzyli tu 'coś' i nikt na 100% nie wie co. Ale po kolei...



Na początek, jadąc w Góry Sowie, postanowiliśmy zwiedzić zamek Grodno. Malowniczo położony na szczycie góry Choina nad Bystrzycą, która nieco dalej zmienia się, dzięki wybudowanej zaporze, w jezioro Bystrzyckie. Dolina zwana kiedyś była Doliną Śląską i stanowiła granicę między górami Wałbrzyskimi, a Sowimi. Pierwsze udokumentowane zapiski o twierdzy w tym miejscu pochodzą z XIV wieku. W XVI w. zamek przeszedł gruntowną rozbudowę w stylu renesansowym. Jednak z biegiem lat zamek powoli niszczał. Np. w XVII w. został zajęty i częściowo zniszczony przez wojska szwedzkie.


W XIX-XX w. zaczęto przeprowadzać powoli prace konserwatorskie i adaptacyjne dla ruchu typowo turystycznego. W 2018 uruchomiono w nim hotel i restaurację, więc nic nie stoi na przeszkodzie by spędzić tam noc. Samo podejście do zamku wymaga też nieco wysiłku, góra Choina ma 450 m n.p.m., ale kwadransik i jesteśmy na górze, a przy okazji popracujemy nieco nad kondycją ;)
Najpierw przechodzimy przez budynek bramny, którego pilnują dwa, groźne lwy. Dalej przechodzimy na podzamcze, gdzie zaopatrujemy się w bilety. Poza zwykłym biletem (normalny 20 zł, 16 zł ulgowy) można zakupić bilet łączony na zamek i sztolnie walimskie (normalny 34 zł, ulgowy 26 zł), dzięki czemu zaoszczędzi się parę złoty, a jest on ważny 10 dni. O sztolniach będzie później, teraz jednak skupmy się na naszej warowni. Po zakupie biletu kierujemy się na właściwy zamek. Zaraz za kasą znajduje się okazały pień ponad 500-letniej lipy, która naprawdę robi wrażenie (Ale to... duże). Nieco za nią jest drewniany mostek prowadzący budynku bramnego, przez który nie wolno wchodzić. Tak przynajmniej mówi wywieszona tam kartka. To właśnie w tym budynku nocujemy jeżeli się na to zdecydujemy.




Dalej przechodzimy przez bogato zdobioną bramę wjazdową prowadzącą na zamek górny. W sieni, a w zasadzie w jej podziemiach znajdują się dwa główne pomieszczenia. Pierwsze to sala tortur, gdzie ludzie milczący stawali się nagle bardzo rozmowni dzięki różnym znajdującym się tu przedmiotom. Wszystkie są przedstawione i opisane jak działały, choć w samym pomieszczeniu przydałoby się jednak więcej światła, gdyż niektóre opisy ciężko przeczytać, czy też obejrzeć dokładnie narzędzia. Wiemy, że chodziło o wprowadzenie odpowiedniego nastroju dla tak mrocznego miejsca, ale można by je nieco bardziej rozjaśnić.



W osobnej komnacie i zapewne już w późniejszych czasach znajdowała się krypta ostatnich właścicieli zamku von Zedlitzów. Niestety sama kaplica została splądrowana, a trumny rozbite.


Drugim pomieszczeniem jest loch głodowy. Do dnia dzisiejszego znajduje się w nim szkielet pewnej niewiasty, która została tam zamknięta przez własnego ojca za... A za co to możecie sami się dowiedzieć odwiedzając zamek. Nie będziemy zdradzać wszystkich tajemnic, bo co to by była za frajda ;). Sama sień była niegdyś bogato zdobiona i wyposażona, teraz pozostały jedynie fotografie.
Dalej przechodzimy do zwiedzania właściwego zamku. Przechodzimy przez kolejne sale: rycerską, myśliwską, mokrą...



Zamek został niemal wykuty w skale wzniesienia, czego ślady można zobaczyć w sali rycerskiej, gdzie znajduje się kamienny kominek, a w narożnikach są widoczne niewykute fragmenty kamienia.
Sala myśliwska pełna jest łowieckich eksponatów, w których lubowali się niegdyś możni... Ciekawe jest umiejscowienie dawniejszej 'toalety' w tym pomieszczeniu, ale cóż był to najszybszy sposób na pozbycie się nieczystości poza zamek.





Sala mokra swą nazwę zawdzięcza zawilgoceniu ścian w czasie parnej deszczowej pogody. Do wszystkich pomieszczeń prowadzą kunsztowne portale, a także okna są ozdobione płaskorzeźbami.
Wchodzimy też na wieżę zamkową, skąd rozciąga się rozległy widok na okolicę. Widać z niej skałę  związaną z legendą lochu głodowego.

Krzyże pokutne

W drodze powrotnej ze Świeradowa postanowiliśmy zwiedzić zamek Czocha. Bardzo znane miejsce głównie dzięki serialowi Tajemnica Twierdzy Szyfrów (na podstawie książki Bogusława Wołoszańskiego o tej samej nazwie), gdzie Twierdzą jest właśnie ów zamek.

Jadąc na weekend do znajomego postanowiliśmy pozwiedzać trochę miasto, w którym mieszka - Kutno. Październikowa, szara aura nie zachęca zbytnio do podróży i zwiedzania. Wystarczy jednak odpowiednio się przygotować i nie ma takiej tragedii.
Miasto raczej nie wyróżniająca się niczym charakterystycznym, niektórzy mogą wiedzieć, że znajduje się jeden z największych węzłów kolejowych w kraju, a tak poza tym? W tym wpisie postaramy się przedstawić kilka co ciekawszych obiektów.


Miasto róż - dlaczego?
Kutno nazywane jest miastem róż. Z jakiego powodu? Otóż nie tylko samo miasto, ale też okolice słyną z hodowli róż. Tradycja ta sięga aż 1912 roku. Od 1975 organizowany jest co roku Kutnowski Jarmark Różany, a od 1990 znany pod nazwą Święta Róży. Oczywiście w całym mieście, w parkach, skwerach można podziwiać różne gatunki róż. Niektóre nawet dotrwały do naszego przyjazdu.
W Parku Traugutta stoi pomnik zasłużonego hodowcy róż i inicjatora Jarmarku Różanego - Bolesława Wituszyńskiego.


Z reguły po przyjeździe pierwsze kroki kieruje na rynek, tak też i my zrobiliśmy. Ładny, zadbany, ale też nigdy niczym nie wyróżniający się. Tuż obok muzeum regionalnego znajduje się mały niepozorny domek. Jest to pałac królewski wybudowany w XVIII wieku. Bowiem przez Kutno przebiegał trakt królewski łączący Warszawę z Dreznem. A król wiadomo, w byle chałupie się nie zatrzyma. W 2003 roku znaczna cześć Pałacu została zniszczona w pożarze. Pałac wiele lat czekał na zainteresowanie, ale już w w tym roku (2019) mają rozpocząć się prace odbudowujące, które potrwają 2 lata. Więcej szczegółów znajdziecie na FB TUTAJ.
Niedaleko rynku znajduje się całkiem okazały kościół św. Wawrzyńca.





Ciekawym miejscem w mieście jest muzeum Bitwy nad Bzurą mieszczące się w Parku Wiosny Ludów. Największej bitwy Kampanii Wrześniowej zainicjowanej przez stronę Polską. Samo muzeum znajduje się w mauzoleum wzniesionym w 1840 roku dla ówczesnych właścicieli Kutna, rodziny Mniewskich. Na małej przestrzeni zebrano wiele pamiątek walczących tam żołnierzy. Karabiny, amunicja, umundurowanie...


Część rzeczy została znaleziona na pobojowisku, część została ofiarowana przez żołnierzy tam walczących lub ich rodziny. Znajduję się też makieta pokazująca położenie wojsk polskich i niemieckich. Najbardziej ciekawa atrakcja samego Kutna jak dla nas. Bilet wstępu kosztuje mało (w niedziele za darmo), niestety ekspozycja jest stanowczo za mała. Osobiście myślę, że przydałoby się doinwestować to muzeum. Zwiększyć powierzchnię, zrobić je bardziej interaktywne (ot, jak muzeum Powstania Wielkopolskiego w Poznaniu) bardziej promować, a przeciągnie więcej zwiedzających. Mogłoby stać się drugim znakiem rozpoznawczym tuż obok róży.

Sobotni poranek nas nieco rozczarował, wiał silny wiatr oraz niemal całą noc padał drobny śnieg. Kilka dni wcześniej obserwowaliśmy kamerkę "na żywo" ze stacji kolejki gondolowej i pogoda była cudowna - dziś widoczność była bardzo ograniczona, a temperatura odczuwalna dużo niższa z powodu intensywnego wiatru.


Pierwszy raz mieliśmy okazję jechać gondolą, choć na początku nie byliśmy na to nastawieni - lubimy chodzić, ale wjechanie na wysokość 1000 m n.p.m. w kilka minut to też ciekawe doświadczenie. Widoczność była słaba, ale widok świerków oblepionych ciężkimi czapami śniegu był piękny. Wiele czubków drzew było złamane od ciężaru lodowej pokrywy.


Na stacji górnej szybko się ogarnęliśmy i tuż po wyjściu na zewnątrz nasze plany wędrówkowe zaczęły stawać pod wielkim znakiem zapytania. Widoczność była jeszcze gorsza i dodatkowo pogarszała się z każą chwilą. Wiatr ciął policzki zmrożonym śniegiem, znalezienie szlaku też sprawiało trudność, świeży śnieg szybko zawiewał ślady, a o znalezieniu oznaczeń na drzewach można było pomarzyć. Telefon z mapą i jakoś udało nam się wejść na dobrą ścieżkę. Najgorsze było to, że ciągle szliśmy pod wiatr, wiec było nieprzyjemnie.



Dotarliśmy do Stogu Izerskiego i obok wieży zebraliśmy się na naradę. Zdecydowaliśmy się nie iść dalej, warunki były paskudne, a my zakładaliśmy przyjemną wędrówkę, a nie walkę z wiatrem i lodem. Troszeczkę czuliśmy się zawiedzeni sobą, ale czasem trzeba odpuścić. Za nami kilka grupek wędrowców twardo parła do przodu, ale my czas schodzenia wykorzystaliśmy na zabawę w śniegu. Niestety oba nasze jabłuszka zjazdowe poległy po zderzeniu i kawałkami lodu na drodze. Na następną zimową wycieczkę musimy zaopatrzyć się w coś trwalszego. Ale takiej zabawy w śniegu nie mieliśmy bardzo dawno.


Zatrzymaliśmy się obok schroniska na Stogu Izerskim i zaczęliśmy przeglądać mapę, którędy iść. Wiadome było, że niektóre szlaki na okres zimowy stawały się drogami zjazdowymi dla narciarzy i nie chcieliśmy im przeszkadzać w zjazdach. Zasięgnęliśmy języka od pana niosącego zaopatrzenie do schroniska o to, jaki szlak na zejście wybrać. Polecił nam iść szlakiem zielonym razem ze zjeżdżającymi, a następnie drogą przecinającą stok i idący pod kolejką. Droga była dobrze odśnieżona, a czerwony szlak, którym chcieliśmy iść od górnej stacji kolejki był całkowicie nieprzetarty i zasypany grubą warstwą śniegu, aż do połączenia z drogą. Spotkany na zielonym szlaku właściciel schroniska potwierdził byśmy śmiało szli przez stok narciarski, a dalej obok jego zepsutego samochodu.


Tak też zrobiliśmy. Drogą szło się wygodnie, mimo ciągle padającego śniegu, wiatr nie był już tak męczący wśród drzew. Podziwialiśmy zimowy krajobraz i powoli schodziliśmy do miasta.
Nasz spacer w śniegu był krótki, ale przyjemny. Gdyby pogoda była taka jak kilka dni wcześniej to spokojnie spędzilibyśmy na szlaku cały dzień. Ale czasami lepiej odpuścić.


Po powrocie do noclegu i przebraniu się w mniejszą ilość warstw pojechaliśmy do Cieplic, ważnego punktu naszego wyjazdu, czyli do Term! Termy Cieplickie mają do zaoferowania prawdziwy relaks w przyjemnej ciepłej wodzie termalnej o temperaturze  od 28 stopni do 36. Są też baseny zewnętrzne, zwane Norweskimi. Kąpiel zimą po zmroku jest świetnym doświadczeniem, bo dzięki termalnej wodzie prawie w ogóle nie odczuwamy tego, że jesteśmy na zewnątrz.
Udało nam się też przeżyć małe doświadczenie morsowe. Jeden z zewnętrznych basenów jest połączony z zamkniętym basenem, gdzie nie ma dostępu ciepłej wody, więc ma ona zaledwie kilka stopni powyżej zera. Za pozwoleniem ratowniczki skąpaliśmy się w nim na moment. Woda wydawała się wcale taka zimna, a i było nam o tyle łatwiej, że zaraz mogliśmy wrócić do cieplutkiego basenu termalnego.
Cennik podstawowy wygląda tak, a więcej szczegółów znajduje się na stronie https://www.termycieplickie.pl/cennik_indywidualny

Wejście  w godzinach	Cezas pobytu	Cena biletu: baseny	Cena biletu: baseny+ SPA
06:00-09:00*	2 godz.	14,00 zł	-
09:00-19:00	2 godz.	31,00 zł****	36,00 zł****
19:00-22:00	2 godz.	28,00 zł	33,00 zł
06:00-22:00	bez limitu	63,00 zł	75,00 zł