Sobotni poranek nas nieco rozczarował, wiał silny wiatr oraz niemal całą noc padał drobny śnieg. Kilka dni wcześniej obserwowaliśmy kamerkę "na żywo" ze stacji kolejki gondolowej i pogoda była cudowna - dziś widoczność była bardzo ograniczona, a temperatura odczuwalna dużo niższa z powodu intensywnego wiatru.


Pierwszy raz mieliśmy okazję jechać gondolą, choć na początku nie byliśmy na to nastawieni - lubimy chodzić, ale wjechanie na wysokość 1000 m n.p.m. w kilka minut to też ciekawe doświadczenie. Widoczność była słaba, ale widok świerków oblepionych ciężkimi czapami śniegu był piękny. Wiele czubków drzew było złamane od ciężaru lodowej pokrywy.


Na stacji górnej szybko się ogarnęliśmy i tuż po wyjściu na zewnątrz nasze plany wędrówkowe zaczęły stawać pod wielkim znakiem zapytania. Widoczność była jeszcze gorsza i dodatkowo pogarszała się z każą chwilą. Wiatr ciął policzki zmrożonym śniegiem, znalezienie szlaku też sprawiało trudność, świeży śnieg szybko zawiewał ślady, a o znalezieniu oznaczeń na drzewach można było pomarzyć. Telefon z mapą i jakoś udało nam się wejść na dobrą ścieżkę. Najgorsze było to, że ciągle szliśmy pod wiatr, wiec było nieprzyjemnie.



Dotarliśmy do Stogu Izerskiego i obok wieży zebraliśmy się na naradę. Zdecydowaliśmy się nie iść dalej, warunki były paskudne, a my zakładaliśmy przyjemną wędrówkę, a nie walkę z wiatrem i lodem. Troszeczkę czuliśmy się zawiedzeni sobą, ale czasem trzeba odpuścić. Za nami kilka grupek wędrowców twardo parła do przodu, ale my czas schodzenia wykorzystaliśmy na zabawę w śniegu. Niestety oba nasze jabłuszka zjazdowe poległy po zderzeniu i kawałkami lodu na drodze. Na następną zimową wycieczkę musimy zaopatrzyć się w coś trwalszego. Ale takiej zabawy w śniegu nie mieliśmy bardzo dawno.


Zatrzymaliśmy się obok schroniska na Stogu Izerskim i zaczęliśmy przeglądać mapę, którędy iść. Wiadome było, że niektóre szlaki na okres zimowy stawały się drogami zjazdowymi dla narciarzy i nie chcieliśmy im przeszkadzać w zjazdach. Zasięgnęliśmy języka od pana niosącego zaopatrzenie do schroniska o to, jaki szlak na zejście wybrać. Polecił nam iść szlakiem zielonym razem ze zjeżdżającymi, a następnie drogą przecinającą stok i idący pod kolejką. Droga była dobrze odśnieżona, a czerwony szlak, którym chcieliśmy iść od górnej stacji kolejki był całkowicie nieprzetarty i zasypany grubą warstwą śniegu, aż do połączenia z drogą. Spotkany na zielonym szlaku właściciel schroniska potwierdził byśmy śmiało szli przez stok narciarski, a dalej obok jego zepsutego samochodu.


Tak też zrobiliśmy. Drogą szło się wygodnie, mimo ciągle padającego śniegu, wiatr nie był już tak męczący wśród drzew. Podziwialiśmy zimowy krajobraz i powoli schodziliśmy do miasta.
Nasz spacer w śniegu był krótki, ale przyjemny. Gdyby pogoda była taka jak kilka dni wcześniej to spokojnie spędzilibyśmy na szlaku cały dzień. Ale czasami lepiej odpuścić.


Po powrocie do noclegu i przebraniu się w mniejszą ilość warstw pojechaliśmy do Cieplic, ważnego punktu naszego wyjazdu, czyli do Term! Termy Cieplickie mają do zaoferowania prawdziwy relaks w przyjemnej ciepłej wodzie termalnej o temperaturze  od 28 stopni do 36. Są też baseny zewnętrzne, zwane Norweskimi. Kąpiel zimą po zmroku jest świetnym doświadczeniem, bo dzięki termalnej wodzie prawie w ogóle nie odczuwamy tego, że jesteśmy na zewnątrz.
Udało nam się też przeżyć małe doświadczenie morsowe. Jeden z zewnętrznych basenów jest połączony z zamkniętym basenem, gdzie nie ma dostępu ciepłej wody, więc ma ona zaledwie kilka stopni powyżej zera. Za pozwoleniem ratowniczki skąpaliśmy się w nim na moment. Woda wydawała się wcale taka zimna, a i było nam o tyle łatwiej, że zaraz mogliśmy wrócić do cieplutkiego basenu termalnego.
Cennik podstawowy wygląda tak, a więcej szczegółów znajduje się na stronie https://www.termycieplickie.pl/cennik_indywidualny

Wejście  w godzinach	Cezas pobytu	Cena biletu: baseny	Cena biletu: baseny+ SPA
06:00-09:00*	2 godz.	14,00 zł	-
09:00-19:00	2 godz.	31,00 zł****	36,00 zł****
19:00-22:00	2 godz.	28,00 zł	33,00 zł
06:00-22:00	bez limitu	63,00 zł	75,00 zł

Pod koniec stycznia, mając nadal lekki niedosyt zimy, zdecydowaliśmy się pojechać na weekend w góry. Wybór padł na Świeradów-Zdrój, niedużą miejscowość położoną w Górach Izerskich.
Na początku mieliśmy plan zatrzymać się w Szklarskiej Porębie, ale doszły nas słuchy o ogromnym napływie turystów z racji trwających wtedy ferii zimowych, dlatego przystaliśmy na inną miejscowość, która również położona jest w pięknym miejscu, a w której jeszcze nas nie było.


Świeradów-Zdrój jest miejscowością uzdrowiskową położoną w południowo-zachodniej części Dolnego Śląska. Niemal od początków istnienia pojawiały się wzmianki o wyjątkowych leczniczych wodach mających swe źródła na tym obszarze.


W centrum znajduje się piękny Dom Zdrojowy z Pijalnią Wód. Dookoła zagospodarowano Park, który obecnie był przykryty grubą warstwą śniegu.



Przed Willą Szarotka znajduje się fontanna z czterema Żabkami, a  pogłaskanie wybranej z nich wróży szczęście w danej dziedzinie: ogólne szczęście, miłość, zdrowie i bogactwo.
Żaba jest symbolem Świeradowa, bo właściwie to od obserwacji braku rozkładu owej, leżącej w wodzie źródlanej, berliński lekarz - Leonard Thurneysser, w XVI w. doszedł do wniosku o leczniczych właściwościach tutejszych wód. Jednak dopiero w XVIII w. przeprowadzono stosowne badania, które potwierdziły skuteczność tych wód w leczeniu wielu schorzeń.



Oprócz ośrodków rehabilitacyjnych i sanatoryjnych, które są dostępne cały rok ,a także malowniczych szlaków pieszych i rowerowych, Świeradów-Zdrój w okresie zimowym ma do zaoferowania atrakcje dla uprawiających sporty zimowe: stoki zjazdowe dla narciarzy i snowboardzistów oraz trasy dla narciarzy biegowych. My nie jesteśmy fanami tych aktywności, ale kto wie - może w przyszłości spróbujemy naszych sił.
Do miejscowości dotarliśmy w piątkowy wieczór, dość późno, więc po zameldowaniu w noclegu wybraliśmy się na porządną kolację do Izerskiej Chaty, gdzie można zjeść przepysznego pstrąga. Po kolacji, aby spalić nieco kalorii, wybraliśmy się w okolice stoku Ski&Sun, gdzie znajduje sie również kolej gondolowa na Stóg Izerski. Dodatkowo zrobiliśmy spacer w kierunku Domu Zdrojowego.
Uzgodniliśmy trasę naszego sobotniego marszu, chcieliśmy wejść na Smrek i Smrk, a następnie przejść na Polanę Izerską lub, jeśli pogoda dopisze, do Chatki Górzystów. Wyliczyło nam niecałe 20 km drogi, w sam raz na całodniową wędrówkę.

Nadeszły smutne czasy, kiedy my - mieszkający na nizinach, prawie w ogóle nie mamy możliwości zaznać zimy i śniegu. Zima bywa coraz bardziej deszczowa, niż mroźna. Temperatura rzadko spadnie do wartości ujemnych, pojawi się odrobina śniegu, która za dzień lub dwa zniknie z ciepłymi promieniami słońca.
 Od jakiegoś czasu praktykujemy zimowe wyjazdy w góry, choć nasze zimowe doświadczenie nie jest zbyt duże, dlatego wybieramy łatwiejsze miejsca, które nie wymagają specjalistycznego sprzętu.
Jako naszą ostatnią górską wycieczkę w 2018 obraliśmy sobie Baranią Górę w Beskidzie Śląskim.
Choć pogoda nie była idealna, to taka ilość śniegu sprawiła nam wiele radości.


Zaczęliśmy wędrówkę z Wisły Czarne, niebieskim szlakiem wzdłuż Białej Wisełki. Ścieżka była wąska, ale dobrze wydeptana. Jedyny minus to padająca drobna mżawka.

Widoki w lesie były cudowne, gałęzie wygięte pod ciężarem czap śniegowych, choinki wyglądające jak pochyleni pielgrzymi i anioły.

Powyżej 1000 m n.p.m. zaczęło wiać dość mocno, a mżawka zaczęła marznąć. Co jakiś czas w przejmującej ciszy słychać było spadające czapy śniegu lub trzask gałęzi, która nie wytrzymała ciężaru.



Na szczycie widoczność była znikoma, więc zrezygnowaliśmy z wejścia na wieżę widokową. Odpoczęliśmy trochę, zjedliśmy kaloryczne przekąski i ruszyliśmy tym samym szlakiem w dół.



Choć droga była taka sama, to jednak dodatnia temperatura spowodowała szybkie topnienie śniegu i szadzi. Czapy jeszcze intensywniej opadały na dół. Byliśmy nieco przemoczeni od tej wilgoci, musimy jeszcze popracować nad zimową garderobą w góry.


Nasza trasa:

Ostatni dzień w Bieszczadach i kolejny dzień ruszamy w trasę. Pogoda zachęca do wędrówek. Dojeżdżamy busem w kierunku Widełek i ruszamy niebieskim szlakiem na Bukowe Berdo.


Szlak z początku łatwy, ale zaraz zaczyna się strome podejście dobre na rozgrzewkę. Nawet ciut za dobre, może się nieźle zasapać. Po drodze spotkamy kilka nieco bardziej stromych podejść, ale też kilka odcinków na mniej więcej równym terenie gdzie spokojnie możemy złapać oddech.


W końcu wychodzimy ponad poziom lasu i rozpościera się przed nami kwintesencja Bieszczad. Złote jesienne trawy, drzewa mieniące się czerwono-żółtymi barwami i te bezkresne widoki. Dla takiego widoku warto się trochę zmęczyć.

Poza widokami, drugą rzeczą, której nie sposób przeoczyć jest porywisty wiatr. Zgrzani, szybko się ubieramy, co nie jest takim łatwym zadaniem, gdy wiatr chce wszystko zwiewać. Idziemy Bukowym Berdem i czym dalej tym zdaje się nam, że mocniej wieje. Mijając skrzyżowanie w stronę Mucznego widzimy wchodzących pod górę turystów. Nieprzerwany sznureczek ludzi ciągnący się aż po granicę lasu. A pewnie i dalej też. Gdzieniegdzie widać porwane wiatrem bandamki czy szale, na odsłoniętych graniach wiatr jest tak silny, że jeden nieostrożny krok i lądujesz na ziemi lub poza szlakiem. Czegoś takiego się nie spodziewaliśmy. Nic dziwnego, że małe dzieci boją się iść jak porządna, swoje ważąca, Kluska ma chwile zwątpienia czy jej nie zwieje.



Najgorzej jest przed i na Krzemieniu. W takich warunkach ciężko jest skupić się na podziwianiu widoków, gdy każdy krok to walka z wiatrem. W końcu schodzimy w przełęcz Goprowską i tu możemy w końcu odpocząć. Teraz do nas dochodzi jak się zmęczyliśmy, a tu jeszcze trzeba wrócić Szerokim Wierchem do Ustrzyk.



Po porządnym popasie i zregenerowaniu sił ruszamy na Przełącz pod Tarnicą, a stamtąd czerwonym szlakiem na Tarniczkę. Widoki nie gorsze niż z Tarnicy, a ludzi zawsze mniej. Na szczęście nie wieje już tak mocno jak na Berdzie i przyjemniej się idzie. Zmęczeni schodzimy do w stronę Ustrzyk i też nieco smutni, bo nasza mała, jesienna wycieczka właśnie się kończy. Jutro powrót do domu. Jak zawsze było pięknie i chciałoby się więcej.




Nasza trasa:

Kolejny dzień w Bieszczadach wita nas od rana słońcem. W prognozie zapowiadali na dzisiaj piękną pogodę - ale jak to bywa z prognozami pogody wiadomo, zwłaszcza w górach.
Ale dziś już ruszamy w trasę, którą już szliśmy latem, ale nic nie widzieliśmy. Dosłownie.
Ruszamy na Halicz!


Słonko świeci, dzień zapowiada się pięknie, ludzi też sporo jak na dość wczesną porę. Ruszamy tradycyjnie już z Wołosatego czerwonym szlakiem wprost na Halicz. Droga szutrowa, delikatnie wspina się pod górę dzięki czemu bez trudu zdobywa się wysokość.



Dochodzimy szybko do Przełęczy Bukowskiej, udajemy się wpierw na punkt widokowy znajdujący kawałek dalej poza szlakiem skąd podziwiamy przepiękną panoramę na kawałek Polski i Ukrainę. Robimy tu też krótki odpoczynek, przy wiacie ludzi mnóstwo dlatego szybko ruszamy dalej.



Tym razem nie spacerujemy w chmurach. Słońce delikatnie przygrzewa, gdzieniegdzie przelatują małe obłoczki, widoczność naprawdę niezła, a widoki... Właśnie po to tutaj się przyjeżdża. Ten krajobraz, góry widoki... tego się nie zapomina i chce się więcej. Po lewej stronie ciągle mamy Tarnicę, ale nasze spojrzenia o wiele bardziej przyciąga Ukraina... Daleka panorama, pojedyncze wioski... A może by tak paszport wyrobić i tam pojechać? Może do Lwowa?




Podziwiając widoki, robiąc mnóstwo zdjęć wchodzimy na Halicz. Ludzi dużo, trochę taka Śnieżka w wersji mini. Ciekawe co się dzieje na Tarnicy. Ach, gdzie się podziały te bezludne Bieszczady, gdzie ludzi mało. A tutaj ludzie ciągną w jedną stronę, ciągną w drugą. Trochę to przeszkadza, ale co zrobić... Nacieszywszy się widokami, pokrzepieni swojskim (kluskowym!) winem ruszamy dalej wśród traw. Przechodzimy Kopą Bukowską, ścieżka wąska, a ludzie co chwilę się mijają. Z jednej strony stroma skarpa w dół, z drugiej wysoka ściana, chwilami ciężko gdzieś zejść, ale bardzo przyjemnie się idzie. Tak dochodzimy do Przełęczy Goprowskiej i do wiaty położonej niedaleko. Ruch jak w mieście, każdy ciągnie w każdą stronę. Po zjedzeniu ostatnich zapasów ruszamy schodami pod Tarnicę.



Widząc te tłumy idące na najwyższy szczyt Bieszczadów jak na pielgrzymkę odpuszczamy sobie i schodzimy do Wołosatego na pizzę! Nie ma to jak pyszne jedzonko po dużym wysiłku w ramach nagrody. Schodzimy łatwo, szybko i bezproblemowo. Choć jak się tak zastanowić nie wiem czy byśmy chcieli wchodzić tędy na Tarnicę.



Tuż przed samym końcem szlaku, odbijamy w lewo. Jest tam pozostałość cerkwi i cerkwisko. Miejsce otoczone jest łąkami, na pewno warto odwiedzić ten zakątek, nie tylko po by podziwiać widoki i chwilę odetchnąć, ale też by poznać odrobinę historii tej krainy, historię dość smutną.


Nasza trasa: